Tot 2005 leek het door jaren van onenigheid tussen vocalist/bassist Lou Barlow en vocalist/gitarist  J. Mascis een wonder dat het originele trio van noiserockband Dinosaur Jr. ooit weer bij elkaar zouden komen. De band was al lange tijd bestaande uit vooral Mascis en welke sessiemuzikanten hij maar kon vinden.  De schok en verrassing was groot toen de reünie toch gebeurde en het destijds nieuwe album Beyond uit 2007 nu bij het beste materiaal van hun carrière hoort. Inmiddels is het 2021 en ligt daar album nummer 12. Het betekent nummer 5 sinds de hereniging en ze zijn nu dus al langer bij elkaar dan de oorspronkelijke run van eind jaren ’80. Bewonderenswaardig, zeker omdat de herkenbaarheidsfactor en kwaliteit zo hoog blijven. Daar verandert ook op  Sweep It Into Space niets aan. Wat betekent:  scheurende gitaren en krakerige klaagzang van Mascis en een fel dreunende ritmesectie van Barlows bas en Murph’s drums. Niet te vergeten de enkele momentjes waar Barlow zich weer mag laten zien als songwriter. Kortom, niet veel nieuws aan de zon en vooral voer voor de fans. Of is er stiekem meer aan de hand op dit album?

Zeker is er meer aan de hand, aangezien de band zich hier gesteund weet door multi-instrumentalist Kurt Vile in de producerstoel, samen met Mascis. Het lijkt erop dat Dinosaur Jr. hierdoor weer wat losser klinkt, een heel klein beetje terug naar die lo-fi roots van vroeger. Dit is vooral goed te horen en de rammelende drums die erg rauw en levendig gemixt zijn. Vocalen en gitaren staan te hard, terwijl de bas eigenlijk te zacht klinkt. Maar over het algemeen is het totaalgeluid ruimtelijk, niet zo’n ondoordringbare geluidsmuur die op je afkomt. Iets wat de laatste jaren zeker wel het geval was.

Nog een verschil is dat de band meer zomers klinkt dan ooit en durven we zelfs een woord als vrolijk in de mond te nemen? Jawel hoor! Veel minder ruimte is er gegeven aan de massief verstikkende metal-achtige gitaarklank die we uit duizenden herkennen van een oude kraker als Sludgefest.  Daarvoor krijgen we relaxed gespeelde riffs en solo’s die je deze keer eens  10% minder  tinnitus bezorgen.  Bovendien staat meer dan ooit het catchy refrein centraal. Luister maar eens naar het heerlijke And Me, dat je na een aantal keer luisteren ongetwijfeld uit volle borst meezing. Maar wacht, met die track is nog wat anders aan de hand: het is één van de tracks waarop Kurt Vile zijn 12-snarige gitaar tevoorschijn tovert en op de achtergrond akoestisch meespeelt. Juist die gelaagde wisselwerking tussen Mascis elektrische en Vile zijn akoestische spel maakt het totaalgeluid extra zomers en poppy. Kortom meer melodie, minder venijn. Dat pakt deze keer verfrissend uit. Als we het toch over melodie hebben: De prachtig gezongen tracks Garden en You Wonder zijn wat dat betreft grote hoogtepunten op  het album. Je raadt het misschien al, deze zijn gezongen door Barlow. Wordt het niet eens tijd dat de man eindelijk eens meer leadvocalen gaat zingen op een Dinosaur Jr. album?

In conclusie: Sweep It Into Space is niet radicaal anders, maar klinkt door subtiele accentverschuivingen toch weer iets frisser dan we gewend zijn. De zomerse sfeer en catchy refreinen spelen daar de belangrijkste rol in. Maar ook de lossere productie van Kurt Vile en zijn sporadisch akoestische gitaarbijdrages laten iets nieuws horen. Allemaal slechts subtiele veranderingen binnen een uit duizenden herkenbaar geluid wat heerlijk vertrouwd in de oren klinkt. Gelukkig maar, deze mannen kunnen nog jaren mee.