Dilemma
The Purpose Paradox
De kennismaking met Dilemma vond plaats in 1995 en dat was een gigantisch aangename ervaring. Debuut Imbroccata maakte dat de band zich onderscheidde van andere progressieve releases, de band durfde anders te zijn en deed dat met een uitstekend album. Er volgde een lange radiostilte die ook deed vermoeden dat de band niet langer was.
In 2018 kwam de band echter terug na een lange afwezigheid en leverde met Random Acts Of Liberation een prima album af. Nu, in 2024 ziet de derde langspeler van de band het levenslicht. Waar dit het derde album is, is Wudstik (Jermain van der Bogt) ook de derde zanger van de band. Met Danny Butler nam Dilemma het ijzersterke Imbroccata op, Dec Burke zong op de tweede langspeler en nu dus Wudstik. Meteen al in de opener weet hij je voor zich in te nemen met zijn krachtige en warme stem.
Die opener, Sanctuary, komt vrij snel terzake met zijn door toetsen (Robin Zuiderveld) en gitaar (Paul Crezee) gedomineerde klanken, maar, hoe zit het dan met de andere instrumenten? De bas van Kristoffer Gildenlöw pompt heerlijk en strak vanaf het eerste nummer en laat tegelijkertijd horen hoe sturend de bas in composities kan zijn. En het drumspel van Collin Leijenaar is fascinerend fraai, inspirerend ingenieus en net zo makkelijk subtiel als sensationeel strak.
Het feit dat er vier sterke muzikanten aan het werk zijn brengt met zich mee dat het album zich in ieder geval in meerdere facetten laat beluisteren: alle vier spelen de heren fraaie partijen die je aandacht en tijd vragen. En, dat is het niet alleen natuurlijk, de composities die misschien eerst vanwege hun moderne(re) karakter wat meer gewenning vragen, weten je, zeker bij meerdere keren beluisteren, te pakken en blijken dan veel dichter op je huid te komen dan je misschien in eerste instantie verwachtte. De energie van het album spat er vanaf het begin vanaf en misschien vraagt dat ook wel enige gewenning: hoe stap je in een album dat zich zo direct presenteert? Daar helpt tijd, daar helpen die meerdere draaibeurten, tot je je realiseert dat je op een bepaald de draaibeurten niet meer nodig hebt om je een beeld te vormen. De draaibeurten zijn er dan vooral omdat je het album nog eens wilt beluisteren.
De speelsheid, de inventiviteit van zowel de toetsenpartijen, de stevige riffs die toch nooit te hard zijn, de ritmesectie die zichzelf onderscheidt; daar zit al heel veel boeiends in. Dat zou de band gelukt zijn ook zonder gasten als Derek Sherinian op toetsen of Mark Lettieri op gitaar: zo zeer staat het geluid van de band. Muzikaal is het meer dan prima voor elkaar en er worden heerlijke solo’s gedeeld in de tracks.
En ja, als je beseft dat Wudstik je in het eerste nummer al weet te pakken, dan is het album echt gewoon nog een ontdekkingstocht. Bepaal gerust voor jezelf wat je favoriete track is, maar neem echt de tijd om dat te doen, want wat is er veel te ontdekken en te genieten op dit album. Of je nou luistert naar Thunder, Allies, Not Enough Now, het enigszins aan het debuut refererende Outer Light of een van de andere nummers, poeh, wat imponeert Dilemma op deze nieuwe langspeler.
Hoe smeed je individuele kwaliteiten tot een band die veel meer is dan de som der delen? Het geheim ligt in elk geval besloten in de magische formules achter The Purpose Paradox. Met Wudstik op zang, Kristoffer Gildenlöw op bas, Paul Crezee op gitaar, Robin Zuiderveld op toetsen en Collin Leijenaar op drums, percussie en meer, ligt er een prachtige langspeler die zich feilloos in je oren, hoofd en hart nestelt. En daarbij: je kunt ook nog duiken in de gedachten achter het album. Het is namelijk een conceptalbum. Als je van prog met enige gradaties van stevigheid kunt genieten, is dit een glasharde aanrader.
