DIIV
Is the Is Are
Het is alweer bijna vier jaar geleden dat het Amerikaanse DIIV doorbrak met Oshin. In de jaren hierna kwam de band uit Brooklyn niet aan het uitbrengen van een nieuw album toe. Dat kwam deels door een aantal archetypische problemen waar zanger Zachary Cole Smith zich voor gesteld zag zoals een arrestatie voor heroïnebezit en een writer’s block. De andere ‘celebrity strubbelingen’ van de band laten we hier maar even voor wat ze zijn.
Is the Is Are is een mooi klinkende plaat, waarin DIIV zich verder wentelt in mooie, diepe sferen en 17 (!) tracks voorschotelt die een geluid laten horen dat je kunt omschrijven als donkere wavepop, milde shoegaze en stemmige dreampop. Dit alles vaak ondersteund door een straf ritme.
Waarom dit album zo lang moet duren is niet helemaal duidelijk want Is the Is Are is nu niet bepaald een plaat vol caleidoscopische experimenteerdrift. Sterker nog: het album klinkt enorm coherent en hoewel alle tracks bijdragen aan de even weldadige als donkere luistertrip had het weglaten van pakweg 5 songs deze tweede van DIIV geen noemenswaardige schade berokkend. Waarschijnlijk hadden de bandleden na de onrustige afgelopen jaren veel te vertellen. Via de songs komen we daarover echter niet direct veel te weten want de vocalen van Smith staan in dienst van de muziek en zijn niet altijd goed verstaanbaar.
Under The Sun is een van de sterkste tracks met een pittige baslijn, fraai gecomplementeerd door fluisterzang en vingervlug gitaarwerk. Op Blue Boredom horen we het omfloerste, verleidelijke stemgeluid van Sky Ferreira, de vriendin van Smith, die in de voetsporen van Sonic Youths Kim Gordon lijkt te treden hier. Het resultaat is een van de opvallendere tracks op Is the Is Are.
Zoals gezegd schildert DIIV een album lang vergelijkbare muzikale sfeerscheppingen. Voor een flink aantal songs geldt: mooi maar ze onderscheiden zich met moeite van elkaar. Toch weet de band je ook dan nog wel te grijpen, zoals op Take Your Time dat in zijn monotonie en vlakheid zeker weet te prikkelen. En de zwaardere (feedback)songs: Bent (Roi’s Song) en Mire (Grant’s Song) mogen er zeker wezen.
Na een klein uur is Waste Of Breath de bevredigende afsluiter: elegant en evocatief, zoals een band als The Church ook vaak wist te klinken. Zo weet DIIV een aantal malen goed te overtuigen en krijgt deze aangename maar wat eenvormige luistertrip gelukkig toch een aantal keer echt glans.