Het heeft een tijdje geduurd voor Dieter van der Westen met zijn fullband configuratie naar buiten kwam met nieuw werk, in afwachting was er vorig jaar nog The Sun Will Rise Again, een intimistische, akoestische duo-project met zijn ouder broer, Eric. De opvolger van Me And Youl toont weerom de ruime muzikale smaak en invloeden van Dieter die zijn met een uitgelezen muzikantenkliekje samengestelde combo door een al even gevarieerd repertoire loodst. Broer Eric terug aan de grote baskist vormt de ritmetandem met Gijs Anders van Straalen, de violiste Mirte de Graaff en onderlegde snarenlui als Joost Abbel op dobro en banjo en elektrische gitaar van Aron Raams leggen accenten in de genuanceerde combinatie van folk en andere americana, voortgestuwd door een dynamische uit de wereldmuziek afkomstige ritmiek.

De tracks van Honesty Of The Hopeful werden vanwege de coronacris  even opgespaard  bij het door Dieter gecomponeerde songwerk zochten de broers samen naar geschikte arrangementen om de soundtrack nadien verder uit te werken met de overige bandleden.  Het door snerpende slidelijnen ingeleide bluesy Gave My Soul sleept zich tergend langzaam voort, in het tweede gedeelte versmelten de gitaarpartijen met vioolklanken die langzaam uitdoven en harmonische zang ondersteunen.

In de melancholisch getinte folk van Bittersweet schuilt een schrijnend autobiografisch verhaal over de in een warm nest opgroeiende Van der Westen broers die een pijnlijk confrontatie beleefden met een vader die met een zware manische depressie worstelde.  

Vervolgens worden tafels en stoelen even aan de kant gezet, in Homeward Bound, niet te verwarren met het gelijknamige nummer van Simon en Garfunkel, wordt het tempo opgedreven, stevige drumroffel en banjo en ander hitsig snarengetokkel creëren een uitgelaten partysfeer. Die wordt terug opgepikt met Don’t Wait for My Money en het even al hilarische No Time To Waste.

Het zijn bovenal de meer ingehouden passages zoals Dusk till Dawn, het wat mysterieus klinkend When Love Meest Hope dat gracieus voorbij walst en een op wonderlijk snarenspel en mistroostige viooltonen meanderende Still Crazy die me echt overtuigen of is het toch het oprechte enthousiasme dat het meer extraverte werk uitstraalt…