Die Wilde Jagd & Metropole Orkest
Lux Tenera, A Rite To Joy

Vanuit de liefde voor de stonerrock bundelen de twee liefhebbers Walter Hoeijmakers en Jurgen van den Brand hun krachten om het Roadburn festival op te starten. Ze trekken al snel de aandacht van de bevriende Josh Homme die graag met Masters Of Reality wil komen optreden. En dan gaat het balletje aan het rollen. 3voor12 zendt het concert rechtstreeks uit, wat een bredere interesse oplevert. Vanaf 2005 is de Tilburgse 013 concertzaal de thuisbasis van Roadburn en als Jurgen van den Brand tien jaar later afhaakt, zet Walter Hoeijmakers zijn missie alleen voort.
Door de breder georiënteerde aanpak van het festival wordt het Berlijnse Die Wilde Jagd van Sebastian Lee Phillip in 2021 aan de line-up toegevoegd. Helaas strooit de pandemie roet in het eten, waardoor er een virtueel optreden opgenomen wordt, zodat men thuis alsnog van de show kan genieten. Bij Haut staat juist het ontbreken van die fysieke aanraking centraal. We snakken naar deze vorm van zintuigelijke tastbeleving. Als een jaar later de deuren wel opengaan en de COVID pandemie verdrongen is, vieren we de terugkeer van Roadburn. Een bijzondere editie, waar Die Wilde Jagd met een nieuw concept op inhaakt. Atem is het voorzichtig herontdekken van een ander en als in 2024 de mogelijkheid bestaat om nog groter uit te pakken, wil Sebastian Lee Phillip deze kans volledig pakken.
De leden van het Nederlandse Metropole Orkest zijn graag geziene gasten in het buitenland, waar ze dan ook regelmatig touren. De binnenlandse subsidies zijn magertjes en deze geschoolde conservatorium muzikanten zijn afhankelijk van een inkomen, zeker omdat ze hier niet helemaal voor vol worden aangezien. Het artiestenbestaan is een heuse baan en als de geldkraan dichtgedraaid wordt, snijd je in een kunstvorm met grote toegevoegde waarde voor het publiek.
Het is uniek dat ruim vijftig mensen gebroederlijk het podium delen en samen tot Lux Tenera – A Rite To Joy komen. Sebastian Lee Phillip kiest er dus niet voor om het goed ontvangen Ophio te spelen, maar werkt een aantal kersverse composities tot een speelduur van een uur uit. Dit legt hij dirigent Simon Dobson voor, die hier weer gangbare stukken van maakt, die orkest breed gedragen worden.
Na tast en adem richt Sebastian Lee Phillip en zich nu op het licht. Licht is warmte, hoop en de afsluiting van een donkere periode. Licht kan verblinden, maar ook een ander zicht en inzicht geven. Licht vraagt om een visueel spektakel en met zo’n grote groep aan muzikanten zal het hier zeker niet aan ontbreken. Na aarzelende Intro stiltes zoekt de strelende snaarinstrumentatie in Funken aus Kosmischer Flamme contact, waarna een leger aan blazers dit genadeloos afstraft. Kies je voor bevrijdende vrijheid of hou je aan het veilige afstandelijke vast? Het symboliseert het overgangsmodel naar het moment dat de deuren zich weer openen. Het klokkenspel staat hierbij voor de tikkende uren aan onzekerheden voordat dit patroon doorbroken wordt.
Ze laten zich hierbij lichtelijk inspireren door de randfiguren uit de De Zangen Van Maldoror verhalenreeks van Comte de Lautréamont. Uitschot dat noodgedwongen in de duisternis woont, omdat het licht hen simpelweg niet accepteert of kan verdragen. Oriëntaalse mystiek mengt zich met een theatrale overwinnaarslokroep, naargeestig filmisch, met bijna Bijbelse verwijzingen. Sebastian Lee Phillip is de schepper van dit verhaal en als schepper heb je het voorrecht om dit verhaal te vertellen. In Kabura-ya bezoekt hij de grenzen tussen Oost en West, de grenzen tussen het bewuste en het onbewuste, noise en rust. Zijn gesproken introductie is kort en bondig, waarna de zware orkestrale uitspattingen het van hem over nemen. In Kabura-ya openen de graven zich en vormen ze een poort naar de duivelse onderwereld, een fantasierijke plek in Midden-Aarde waar je niet wenst te zijn. We overtroeven het kwaad en bereiden ons voor op een bovennatuurlijke ontvangst, een triomftocht naar het eeuwige licht.
Interlude “Lux” is een geheime ontmoeting tussen klassiek en folk, waarbij deze een verbond afsluiten om gezamenlijk de juiste weg te bewandelen. Aan de horizon flikkert een krautrock sterrenhemel, een hiernamaals universum. Na het aftastende Prelude openbaart zich het volgende hoogtepunt van de plaat. Het grijze grunge getinte Emanation, een buitenlichamelijke ervaring, het spirituele schemergebied tussen leven en dood. Zonder de aanwezigheid van het Metropole Orkest zou dit amper zeggingskracht hebben. De combinatie van strijkers, percussie en blazers roept een paranoïde angstgevoel op, beklemmend, verontrustend als een dreigende paniekaanval.
Het folkloristische Pan-song progrock gevaarte is een buitenaards ruimteschip op strooptocht. De stemvervormer doet zijn werk en tast het vocale vermogen van Sebastian Lee Phillip zodanig aan dat er een mechanische sound overblijft. Sages en legendes uit een verre onbereikbare toekomst door geluidstrillingen humaan tastbaar gemaakt. De ritmische percussie eist de hoofdrol op en transformeert met gemak van inheemse exotica naar funkende retrodisco. Interlude “Tenera” is van een verstillende schoonheid, zo mooi kan de opgekropte wanhoop sprekend via het toetsenwerk tot zijn recht komen. De piano als individu met homogene menselijke karaktertrekken. Het zoemende Sinusoidal Sweep weerklinkt als de elektronische klaagzang van stuurloze monniken, waarna een bevreemdende geluidsterreur de droneaanval inzet en ons verdoofd The Balance of Isidor laat beleven.
De zielloze stem van Sebastian Lee Phillip heeft niks vertrouwds, niks menselijks meer. We verkeren in een insomnia status voordat die altijd voortdurende droomgedachtes het in een repeterende roes overnemen. Het eindspel is gespeeld, de mensheid heeft verloren. Een album als Lux Tenera – A Rite To Joy moet men koesteren, het besef dat door op cultuur te bezuinigen dit soort projecten een stille dood sterven, dat zou eeuwig zonde zijn. Besef dat een Metropole orkest hier dan niet kan overleven en het talent naar het buitenland uitwijkt. Wil je als welvarend land deze grip op kwaliteit kwijtraken en rustig verder dromen, of wil je dat soort nachtmerries voor zijn? Daar mag je best wel een nacht van wakker liggen.