Dick LeMasters profileerde zich met intimistisch werk als een authentiek troubadour in het akoestisch opgebouwde Incompatible Thing. In de traditie van singer-songwriters als Ray Wylie Hubbard, Guy Clark en Jerry Jeff Walker bracht hij zijn poëtisch getint verhalend repertoire. Op Plaza Rooms and Fallen Kings tapt LeMasters uit een ander muzikaal vaatje. Met de stevige drumroffels van Adam King achter zich ontpopt hij zich bij momenten als een vervaarlijk  uithalend gitaarslinger met robuust snarenwerk, stevig verankerd in de eclectische Texaanse benadering.

LeMasters trapt stevig af met Chicago, in rauwe hoekige bluesrock, waarbij het snarenwerk door broeierige harmonicascheuten wordt opgehitst, bezingt hij de Windy City. Right On Me steunt op een massieve  gitaarsound  die in de vloeiende passages sterk aan de escapades van Neil Young met Crazy Horse herinnert. De alomtegenwoordige harmonica van Marlin Golmon in combinatie met achtergrondzang van LeMasters’ vertrouwde kompaan Douglas Greer versterkt dat gevoel nog meer in Midnight Wind en het met vervormd snarenwerk opgetrokken Two Packs.

Een slepend I Play With Fire en hitsig No More Sufferin’ situeren zich duidelijk in de blueshoek terwijl het geheel akoestische Red Lipstick bij de troubadourstraditie aansluit. Zweverige melodieuze gitaarakkoorden en dito harmonica shuffles creëren een warme sfeer in October’s Evening, een wat oudere song die naar zonovergoten stranden lonkt.  Met de hulp van harmonicaman Marlin Holmon en Douglas Greer levert Dick LeMasters een gevarieerd werkstuk af.

https://writteninmusic.com/albumrecensie/dick-lemasters-incompatible-things/