De invloed van de 19e eeuwse Ierse emigranten op de hedendaagse Amerikaanse folkmuziek is evident. Luisterend naar Museum Of Appalachia Recordings, met gesloten ogen, kan je maar zo het gevoel krijgen dat je zo’n 170 jaren terug in de tijd bent geslingerd, naar het moment dat de brug tussen die 2 landen werd geslagen. Toch komt het album echt uit 2013. Het is van de hand van Diana Jones, een Amerikaanse muzikante die al eerder bewees hoe goed zij de muzikale connectie tussen de 2 landen kent en kan verwoorden. Dat deed ze bijvoorbeeld op de prachtige voorganger High Atmosphere. De authenticiteit die dat album zo kenmerkte hoor je nu weer, opnieuw zowel muzikaal als tekstueel.

De 11 nummers zijn – hoe toepasselijk – opgenomen in het ‘Museum of Appalachia’ in de plaats Clinton (Tennessee). Ze passen in de lijn van de oude Ierse volksoverleveringen die via ‘oral tradition’ van generatie op generatie gingen. Met uiteraard de nodige ellende, zoals te horen op het meesterlijk mooie Ohio:

“Late one night out on the deck, The wind did howl and bay
You dared the sea to swallow you, And take your pain away
There are no waves in Ohio, There are no ships to sail
But I’ll be coming there for you, My love, my love”

Toch viel het met die ellende soms ook wel mee, zo laat Jones horen op opener O Sinner:

“O Sinner let your heart be glad
Hear the good news for the news ain’t all that bad
O Sinner you have come to this place
Bow down your head and ask for God’s grace”

Dergelijke teksten zijn voor fanatieke atheïsten wellicht lastig om zich doorheen te worstelen. Toch, dit is bij uitstek muziek die je moet plaatsen binnen de context van het thema van het album. Het vraagt misschien dus wat van je als luisteraar, toch krijgt je daar veel moois voor terug: pijnlijk mooie muziek. Mooi, maar ook sober want net als op haar vorige album weet Jones ook nu weer met weinig middelen veel te brengen. Naast haar stem is de viool misschien nog wel het meest aanwezig. Toch komt ze goed weg met die soberheid: saai wordt het namelijk niet. Onder meer de mooie harmony vocals voorkomen dat.

Die stem van Jones behoeft nog wel wat extra woorden. Die is namelijk erg eigen, wat iel, op een manier die niet iedereen zal bekoren. Mocht je bij die groep horen, haak dan toch vooral niet af bij de eerste zinnen. Niet alleen went het, op genoemde momenten van samenzang valt het ook nog eens veel minder op. Belangrijker, als je zo snel afhaakt dan mis je een bijzonder mooi en tijdloos album. Want dat is het.

Sterker, Museum Of Appalachia Recordings kent een muzikale authenticiteit die het alle recht geeft om de naam ‘museum’ te mogen dragen: dit is cultureel erfgoed! Met dit album geeft Diana Jones de liefhebber van pure en integere folkmuziek ook nog eens een hele goede extra reden om op 14 september naar het TakeRoot festival in Groningen te gaan. Daar zal ze namelijk optreden. Het belooft een uiterst intiem concert te worden.

UPDATE: Written in Music heeft een interview met Diana Jones gehad, waarin ze onder meer vertelt over haar laatste album. De link opent in een nieuw venster.