Even leek het jaar 2020 voor DeWolff helemaal vast te lopen. De tournee van Tascam Tapes werd in maart abrupt afgekapt door het coronavirus. Zoals zovele albums die eind 2019, begin 2020 uitkwamen kreeg ook deze plaat dus geen levendig vervolg op de podia. De mannen van DeWolff zaten maar kort bij de pakken neer en gingen al snel aan het werk voor een nieuwe plaat.

Het idee was aanvankelijk om een ep met bevriende muzikanten te maken. Uiteindelijk bleek de inspiratie dusdanig dat Pablo, Luka en Robin er een heel album van maakten. Nieuwe tracks werden in sets van drie losgelaten op ‘Wolffpack-abonnees’ en dat leverde uiteindelijk een definitieve albumtracklist van 10 songs op.

Door de jaren heen heeft DeWolff in hun bijna jaarlijks aangroeiende discografie altijd genoeg variatie weten aan te brengen om de belangstelling levendig te houden: soms ging het accent meer richting harde seventies rock of lang uitgesponnen tracks, dan weer verschoof de muziek meer naar psychedelica of southern rock. Daarbinnen plaatste de band twee ijzersterke, welgemikte livealbums: Live & Outta Sight en Live & Outta Sight II. Met Tascam Tapes, opgenomen on the road, op een viersporenrecorder uit de jaren tachtig, tapte de band ineens weer uit een primitiever vaatje.

Wolffpack, wederom door de band zelf opgenomen, is een geweldige opzwepende staalkaart van DeWolff anno nu. De single van eind vorig jaar, Yes You Do, is de geweldige signature track. Na een space-intro (dat in de single-edit sneuvelde) legt de band een volvette, groovende rocker met soul neer. Een even spannende als pakkende track vol hooks en wendingen. Als het gaat om het schrijven én optimaal opnemen van songs kun je het trio wel om een boodschap sturen. Daar zit inmiddels een hele ruime ervaring.

Treasure City Moonchild en Bona Fide knallen de speakers uit, vooral door de dikke (overstuurde) drums. Hoe live en ruimtelijk kun je het krijgen in de studio?! Het zijn twee zware stompers van de bovenste plank, waarvan de eerste ook nog eens een lekker zompige, lange break laat horen en de tweede de vuigste gitaarpartijen. Andere tracks laten soul-invloeden horen, zoals Sweet Loretta en R U My Saviour, dat tijdens de slepende passages herinneringen aan de Black Crowes oproept.

Verdere verbreding komt van Half Of Your Love, een track vol disco-invloeden: priemende baspatronen, dunne gitaartjes, steady beat, fijn zoetige toetsen en lekkere koortjes zijn hier essentiële ingrediënten. Pablo van de Poel kan ook deze stijl vocaal best aan, net als de ballad Do Me, waarop zijn zang opvallend naakt en dichtbij klinkt. Een baslijn, die soms lekker de hoogte in gaat, en tweede stem van de bevriende Theo Lawrence maken deze song helemaal af. Binnen het veelkleurige Wolffpack is er zeker een plek voor de sentimenten van Do Me.

Een aantal songs plaatsen dit album helemaal in het heden en recente verleden: inspiratie voor Lady J kwam van de overvolle gevangenissen in de VS en de aldaar nog steeds welig tierende klassejustitie en etnische profilering; vaak lijkt Vrouwe justitia uit het lood geslagen, en niet bepaald blind te zijn. Lady J is een heerlijke track, wat losjes, een tikje jazzy, met bewerkte koortjes en uiteindelijk doorpakkend naar uptempo en jachtig, met fuzzy gitaren. Een prima track. Het afsluitende Hope Train kent zijn thematische oorsprong in het boek The Underground Railroad van Colson Whitehead uit 2016. De introminuut van deze song klinkt als pure vooroorlogse country blues en zet de juiste toon voor het verhaal dat Hope Train vertelt.

Deze achtste studioplaat van DeWolff levert wederom bruisende luisterervaring op. Het is heerlijk alle instrumenten zo lekker te horen ‘uitdelen’, zonder dat de songs verzanden in krachtpatserij. Voeg daarbij een lekkere dosis variatie, dynamiek en muzikale en tekstuele persoonlijkheid en het zoveelste geslaagde DeWolff album is een feit.

Lees hier het interview dat Written in Music had met Pablo van de Poel.