Soul, rock, blues, funk in één energiek, naar meer smakend, likkebaardend lekker brouwsel bij elkaar gebracht. Dat is de kernachtige afdronk van de nieuwe langspeler van het Limburgse DeWolff. Hoe heerlijk klinkt het album, hoe geweldig zijn de verschillende klanken bij elkaar gebracht en wat een genot is het om de band met gastmuzikanten het gaspedaal in te horen trappen op het album. En dan gaat het er niet eens zozeer om dat het tempo van de nummers alleen maar hoog zou liggen of dat we hier te maken hebben met de band alleen maar hard raggend, nee, dat is het niet. Het is de gedrevenheid die het album ademt van de opener Night Train tot aan de sluiting van het album met Queen Of Space & Time!

De band wilde zich vooral kunnen richten op het opnemen van muziek, op het spelen, op de samenwerking, op de energie van het moment en dat alles vastleggen met analoge apparatuur. Omdat dat lekkerder klinkt, omdat het beter klinkt, omdat de beleving van de muziek voor de mannen van DeWolff centraal staat. DeWolff doet geen concessies om eigentijds te klinken. Zij willen de muziek maken zoals die bij hen past en ja, dat hoor je, als je de langspeler beluistert. Je krijgt gewoon het gevoel bij de band in de studio aanwezig te zijn, met percussionist, blazers en achtergrondzangeressen en je voelt al vanaf het eerste nummer de energie van de band, zowel in het spel van de muzikanten, maar ook in de zang van Pablo en zeker ook in combinatie met de achtergrondzangeressen. De band vond zelf Wolffpack misschien net te perfect klinken en wilde nog meer het rauwe onversneden geluid neerzetten, met alle bijbehorende tekortkomingen. De kleuring van het geluid van dat album, de sound, leg dat nog eens maar hier naast, is strakker, als je dat kunt zeggen, dan de opnames die je hier tegenkomt. Het nieuwe album klinkt opener, ademt meer én de placering van de stemmen voelt meer open, meer ruimtelijk.

Als die tekortkomingen er zijn, dan horen ze er vooral bij. Waar de mannen met alle gasten in geslaagd zijn, is je een trip te bezorgen naar de jaren Zeventig zoals je ze maar zelden meemaakt. De sfeer van het album is los, ontspannen, ondanks dat er op topniveau gemusiceerd wordt en het is juist de afwisseling die de band in zijn muziek weet te leggen die maakt dat het zijn eigen sfeer heeft. Na de eerste twee tracks van het album is het de beurt aan het relaxte Will o’the Wisp, waarin Pablo laat horen dat de pracht van gitaarsolo’s niet per se zit in snelheid en dat een nummer niet alleen leeft door hoe catchy het is. Dat geldt ook voor het heerlijke Jacky Go To Sleep dat je ook zowat in Zuid-Amerikaanse sferen brengt. Hoe mooi hier het samenspel tussen gitaar en toetsen en een heerlijk basloopje er doorheen. Genieten!

Als we nog niet eens halverwege het album zijn, pakt de band uit met een nummer van 16 minuut 30, het epische en zeer fraaie Rosita dat je helemaal het gevoel heeft dat je de teletijdmachine in bent gestapt. Verdorie, wat heeft het een mooie opbouw en hoe fraai past hier alles op elkaar! Wederom de prachtige achtergrondzang bij het nummer, maar je krijgt ook sterk de indruk dat de band en dus ook de individuele leden vooral blijven groeien naarmate ze langer aan de slag zijn als professionele muzikanten. Duik gewoon maar eens onder in de muzikale reis die dit nummer echt is. Soul, blues, gospelklanken en die overheerlijke Hammond, het nummer swingt gewoon de pan uit. Psychedelische rock? Psychedelica? Wolffedelica!

De band heeft het niet per se nodig om de nummers lang te rekken. Ook de kortere nummers hebben al zeggingskracht. Dat is bij DeWolff gewoon in goede banden. Je hebt, als je het album beluistert dus ook niet de indruk dat er vullers op staan. Het is even zeer heerlijk te luisteren naar het bluesy Mr. Garbage Man, Counterfeit Love of juist ook Pure Love. Of Gilded (Ruin Of Love), bloed- en bloedmooi, dat je ook nog aan het denken zet over hoe fijn de mannen hun nummers nu helemaal schreven: de achtergrondzang is hier precies raak! En ja, dan volgt daarna nog het bruisend stuiterende Wontcha Wontcha: je hoeft je alleen maar te laten vloeren en met hulp van de Queen Of Space & Time daarna weer op te staan. Wat kunnen de mannen toch ook werken met ongekende subtiliteit in hun spel. Ga er nog maar eens voor zitten om daar naar te luisteren: werkelijk geniaal soms in het klein houden.

Een reis naar de Verenigde Staten, de rol van voorprogramma voor Toto, voor bloedverwanten Black Crowes, een album met de Dawn Brothers samen en dan dit. DeWolff levert niet alleen hun tiende album af, maar doet dat ook nog eens na een toch al drukke periode met een zeer geslaagd resultaat tot gevolg. Love, Death & In Between is een erg warm, zeer te genieten, geïnspireerd en gedreven muzikale reis geworden waarbij we net zo makkelijk soul op een presenteerblaadje krijgen, met scheuten funk en rock dooraderd en vooral met passie gebracht. Dit is een album dat de nodige draaibeurten nog gaat krijgen: als liefhebber van muziek uit de jaren Zeventig is dit een grote aanrader. Een meesterlijk goed album!