Destroyer is van oorsprong een Dan Bejar project, al kan Labyrinthitis zeker wel als een John Collins plaat beschouwen. Deze producer heeft hoe dan ook binnen het gezelschap een onmisbare actieve rol waar hij de uitvoerder van een veelvoud aan gitaarakkoorden, drumbeats, baslijnen en voorgeprogrammeerde synthesizers is. Doordat de bandleden genoodzaakt zijn om de partijen los van elkaar op te nemen, maakt hij het gedeelde afstandige geheel passend. Een lastige opgave, waarop hij zijn stempel drukt en de neurotische praatzang van Dan Bejar een schikkend raamwerk toedient. Het jaren tachtig The Evaporators bassist verleden van John Collins is overduidelijk hoorbaar.

Labyrinthitis is een smaakvolle remix van eighties disco, vintage new wave en wat duistere postpunk toefjes. Dat Joy Division en New Order bassist Peter Hook een van John Collins grote voorbeelden is kan niemand feitelijk ontkennen. Zijn herkenbare spel staat hierbij overduidelijk centraal. Maar goed, het dertiende Labyrinthitis Destroyer album is weer een totaal andere plaat dan het twee jaar geleden verschenen Have We Met. Een wrange titel, zeker vanwege de minimale tour mogelijkheden, hopelijk maakt 2022 veel goed. Ondanks de sobere achterliggende periode is het nieuwe werk absoluut niet neerslachtig, traag en zwaar maar juist met vlagen heerlijk dansbaar en vooral mystiek breed aardend. Toch neigt het met regelmaat naar een ingecalculeerde kansberekening, het is vooral Dan Bejar die daarbij een stukje bevlogen zeggenschapsovertuiging in zijn slaapdronken voordracht mist.

Het sfeervolle It’s in Your Heart Now klankbord maakt de heerlijk wegdromende eighties wave overtocht. Als bijna vijftiger archiveert Dan Bejar zijn verlaten herhalende The States treinstation jeugdherinneringen in een herkenbaar stukje melancholische zielsbeleving. De tragiek van de eeuwig vastgelegde schoonheid in een adembenemend breed uitgesmeerd visueel gezichtsveld. Muziek versterkt beelden, bestendigd tegen de vergankelijkheid kan je elk moment in het verleden duiken. Het verraderlijke zit hem in de Labyrinthitis albumtitel. Door ouderdomskwalen als gehoorbeschadiging slijt de scherpte in een representatieve zwartwit doofheidsherbeleving, vervaagt de diepte en zelfs de betekenis van dit stukje met teamspeler John Collins delende nostalgie.

De Canadees Dan Bejar is gezegend met die zware kwetsbare vocale overdracht, passend bij de midlife crisis grijsheid van het leven. Gepasseerde new life hartslagen romantiek in het woordeloze titelstuk. Het is beangstigend hoe hij zijn rol in It Takes a Thief wegcijfert. Oh well, the band don’t need a singer, The band needs a helping hand. De zwarttinten van Suffer verleggen het toekomstperspectief. De hunkering naar roem maakt voor die persoonlijke digitalisering van vervroegd idealisme plaats. Stabilisatie betekent stagnering. Tinseltown in the Rain zomercondensatie met warme laaghangende souldisco leegheid. Uitdagingsverveling heerst in het luchtige All My Pretty Dresses niemendalletje. Oppeppende wave gitaren beantwoorden hierin voorzichtig de vergaande glorie mijmeringen.

De zingende verhalenverteller kruipt in die rapporterende verslagleggerrol, met het tekstueel in eenvoud vervlakkende The Last Song afstandelijkheid. Subjectiviteit samensmeltend met objectiviteit. Dans om te overleven, dans tegen de opdringende tijdslimiet, dans omdat het fysiek nog haalbaar is. Dans, dans, dans zo hard en wild mogelijk, bijna therapeutisch vechtend. Gedateerd viltstiftkleurigheid schildert het praatgrage June in. Waar is die intensieve drang tot vernieuwing gebleven? Tevreden met een ongezouten zorgeloze baan, het luie steady leventje en vooral die idealisme armoede, gepaard met verdere ontwikkelingsuitsluiting gaande.

Op het heerlijk ritmisch sjokkende Tintoretto, It’s for You verkeert Dan Bejar echter wel in die representatieve bloedvorm. Deze manische vrijwel onnavolgbare synthpop dreiging maakt het grote verschil en haalt het beste in hem naar boven. Puinruimen volgens het vervreemdende Destroyer principe. Gewaagd en uitdagend, met een geaarde voetafdruk nog in het verleden, de sensuele uitwerking al in het heden. Dat avontuurlijke karakter domineert tevens het funky Eat the Wine, Drink the Bread, waar subtiliteit in licht binnenvallende controlerende pianotoetsen de doordringende beats in bedwang houden.

Over de hele linie beschouwend is Labyrinthitis niet het sterkste Destroyer materiaal, maar door die onmisbare Dan Bejar voordracht wel heerlijk herkenbaar. Om die eerder genoemde Oh well, the band don’t need a singer, The band needs a helping hand stelling te ontkrachten. Echt niet! Het is de som der delen.