Met Songs of Faith and Devotion maakte Depeche Mode een ronduit briljante opvolger van Violator. Ongelooflijk eigenlijk hoe het immense succes van Violator niet imponeerde maar de band alleen maar inspireerde om met een al net zo goede opvolger te komen. Songwriter Martin Gore zat in de meest creatieve periode van zijn leven.

Natuurlijk was Flood als producer, net als op Violator, van ongelooflijk belang. Wat die man in geluid voor elkaar krijgt is echt onwaarachtig. Luister naar In Your Room en je krijgt nog steeds kippenvel. Een ultiem staaltje geniale productie. Natuurlijk is het ook een briljante song, een van de beste die Gore ooit schreef, maar wat knalt die track toch uit je speakers als de drums er in komen. Zo prachtig gelaagd in klankkleuren en wat een ongelooflijk lekkere bas.

Als Songs of Faith and Devotion klopt als album al net zo als Violator deed. Ondanks de problemen die de mannen onderling in de studio hadden bleef Martin Gore maar op de proppen komen met geweldige songs. Gedreven door Fletcher, op de huid gezeten door Wilder en naar de rock gedrukt door Gahan die net in Los Angeles niet alleen de coole rockscene maar ook de heroïne had ontdekt. Kortom: het waren niet de beste omstandigheden waarin het album gemaakt werden. Ongelooflijk dat het zo’n muzikale mijlpaal is geworden.

Albumopener I Feel You, met dat fijne hard remmende geluid in de start, is een song zoals Gahan dat voor ogen had. Fijne gitaarriff, dikke drums en een fantastisch zingende Gahan. Walking In My Shoes is van een al net zo tijdloze klasse met zijn geweldige melodielijn en pracht arrangement. Condemnation is gospel pur sang. Gahan op de toppen van zijn kunnen en een karige begeleiding (Fletcher hamerend op een flightcase, klappende Flood en Gahan, Wilder op drums en Gore achter het orgel) maken de song een hoogtepunt in hun oeuvre. Het wederom door rock gedreven Mercy in You en het donkere, gedreven Judas, door Gore geweldig gezongen, sluiten de eerste kant van het album ijzersterk af.

Met het reeds eerder genoemde In My Room opent kant twee van het album gelijk glorieus, gevolgd door met dikke drums en rock elementen gedreven Get Right With Me. Het via (hidden track) #4 voorvloeiende, wederom stevige Rush, zet de lijn van het album gedreven voort. Het daarop volgende One Caress, met een strijkarrangement van de legendarische Will Malone (onder meer Unfinished Sympathy van Massive Attack) lijkt een beetje vreemde track op het album maar blijkt al snel een ander hoogtepunt. Zonder twijfel de mooiste Depeche Mode song door Gore gezongen en dat weergaloze strijkarrangement, mijn god wat snapt Mallone deze song, brengt elke keer weer de tranen in de ogen. Het stemmige Higher Love sluit het album weergaloos af. Een geweldige zingende Gahan, met de muziek in een prachtig arrangement gebed en die immer overweldigende productie maken het een droomafsluiter.

Waar Violator de ontdekking van de nieuwe sound en het nieuwe Depeche Mode was bleek Songs of Faith and Devotion de magistrale voortzetting. Wederom in samenwerking met fotograaf/clipmaker Anton Corbijn naar een andere dimensie getild – wat was ook hij van grote waarde voor de band in die periode van hun muzikale carrière – werd met Songs of Faith and Devotion, een nieuw meesterwerk gemaakt. Een ongelooflijke presentatie met alle druk die er om de band hing.