The Ones Who Wait is alweer het zevende album van Denison Witmer in twaalf jaar tijd. De singer-songwriter uit Pennsylvania werd ooit de nieuwe Elliot Smith genoemd. Het is niet de enige grote naam waar Witmer mee geassocieerd wordt. Zijn verzorgde, beschaafde country-folk  is ook vergelijkbaar met het werk van Jackson Browne, Cat Stevens, Nick Drake en Sufjan Stevens. Laatstgenoemde speelde ooit een grote rol op Witmers album Are You A Dreamer uit 2005.

The Ones Who Wait is volgens Witmer een album over geduld en eerbied. Over het verlangen om grip te krijgen op je leven zonder het mysterie te veronachtzamen. De plaat groeide van een ep uit tot een volwaardig album. Ingrijpende gebeurtenissen in Witmers leven lagen aan deze groei ten grondslag: zijn huwelijk, de dood van zijn vader en de geboorte van zijn eerste kind.

Opener Hold On is een smaakvol, fijn gitaarminiatuurtje waarin overigens al snel duidelijk wordt dat we geen zonnig album voorgeschoteld krijgen. Witmer zingt onder meer: “Of all the weather here I like rain the most” en “I know how you’ve been worried sick for me”. Door de zoetige voordracht van Witmer en de subtiele muzikale omlijsting van zijn teksten blijft Hold On toch relatief licht verteerbaar. Dat geldt voor vrijwel alle songs op The Ones Who Wait. Wat meer gedrevenheid in zang en muziek zou de nummers geen kwaad doen. Het hoeft immers niet ten koste te gaan van de kwaliteit. Een naam als Matthew Sweet schiet in dit kader te binnen als een goed voorbeeld.

Met zijn subtiele accentueringen weet Witmer ieder nummer iets eigen mee te geven. Brooklyn With Your Highest Wall heeft een jazzy sfeer en Influence, met zijn banjo en sterke refrein, roept herinneringen aan singer-songwriters uit de jaren zeventig op. Het zal niet de laatste keer zijn. Every Passing Day kent een prachtige, donkere sfeer en is een toonbeeld van ingehouden spanning. Trompet, een bijzondere, subtiele beat en een korte climax geven dit pareltje cachet.

Zoals gezegd is The Ones Who Wait geen vrolijke plaat. De dood van Witmers vader weegt hier zwaarder dan zijn huwelijk en vaderschap. Het leven kan een worsteling zijn. Cursing maakt dit nogmaals duidelijk: “Cursing in the name of God, throwing both my hands up”. Ragfijne akoestische en elektrische gitaren, schaarse piano; soms is minder gewoon meer. Ook het donkere One More Day blinkt uit in subtiliteit: een verfijnde, gedempte drum, akoestische gitaar en een klein en lekker prikkend orgel.

Zo garandeert Denison Witmer een constante kwaliteitscurve op dit album. Hij houdt het wederom klein en (soms te) beschaafd en bewandelt daarmee niet de gemakkelijkste weg. Maar hoe je het ook went of keert, met The Ones Who Wait voegt hij wederom een goed album toe aan zijn discografie.