Def Leppard is een van de zeer weinige bands met twee Diamond Awards in de prijzenkast voor albums die elk meer dan tien miljoen exemplaren in Noord-Amerika verkochten, namelijk Pyromania en Hysteria. De laatste dertig jaar is het de band niet meer gelukt om die successen te evenaren. Adrenalize en Euphoria waren aardige albums in het verlengde van de succesalbums, maar zonder de gouden handjes van producer Mutt Lange bleven nieuwe megahits uit. De latere experimenten van de band resulteerden in wisselvallige albums zoals Slang en X. Met Songs From The Sparkle Lounge leek men teruggekeerd op het vertrouwde pad, maar het vorig jaar uitgebrachte Diamond Star Halos was helaas weer slappe hap. Er is nog maar weinig vuur over van de band die ooit tot de NWOBHM beweging werd gerekend. Def Leppard is een popband met een rocksausje geworden.

Toch verdient Def Leppard lof want ze blijven nieuwe muziek uitbrengen waar tal van genregenoten alleen maar toeren voor het geld en geen artistieke ambities meer hebben (Kiss, Aerosmith, Guns N’ Roses). Uiteraard blijft de band wel teren op het verleden met grootse en goed bezochte tournees aan de andere kant van de oceaan waar ze onverminderd populair blijven. In navolging van andere bands gooit Def Leppard het ditmaal over de orkestrale boeg en dat levert een verrassende plaat op.

Waarom verrassend? Anders dan bijvoorbeeld bij Metallica, Scorpions of Dimmu Borgir is het orkest ditmaal geen bombastische aanvulling op bestaande nummers, maar zijn de arrangementen aangepast. Dit album is dus geen Def Leppard optreden met een begeleidend orkest. Openingsnummer Turn To Dust maakt meteen duidelijk dat deze aanpak uitdagender is dan bij eerder genoemde bands. Ook op Paper Sun, een van de bands sterkste nummers, horen we niet het vertrouwde gepolijste bandgeluid, maar een open, orkestrale sound. We hadden al geconstateerd dat Def Leppard al jarenlang geen hardrockband meer genoemd kan worden. Dat wordt nog eens onderstreept door Pour Some Sugar On Me dat in deze uitvoering is veranderd in een mierzoet liedje waarvan het glazuur van je gebit barst.

In tegenstelling tot eerdere nummers blijft het arrangement van Hysteria grotendeels ongewijzigd en zijn de gitaarsolo’s overgenomen door het orkest. Phil Collen en Vivian Campbell hadden dus een rustige dag bij de opnamen. Love Bites levert een geslaagde samenwerking op. Love is daarentegen buitengewoon zoetsappig en ongeschikt voor liefhebbers van de eerste twee platen van de band. In dat opzicht is Gods of War een verademing, want dat nummer klinkt in het nieuwe jasje avontuurlijk en verfrissend. Bij de oude krakers Bringing’ On The Heartbreak en Switch 625 horen we gelukkig weer wat meer gitaar.  Het tamelijk obscure Kings Of The World, een bonustrack bij het livealbum Mirrorball, sluit in stijl af.

De originele, gedurfde aanpak van Def Leppard op Drastic Symphonies verdient lof. Het levert echter een album op dat niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Kortom, eerst maar eens luisteren op de streaming dienst voordat je tot aanschaf overgaat.