Jazeker, zo kort na Born On Flag Day ligt er alweer een nieuw album van Deer Tick te wachten op het hunkerende oor van de ware muziekliefhebber. Want jee, wat een prachtig album is The Black Dirt Sessions geworden! Deze cd kan met stip in de top3 van 2010. En dan zal de komende maanden nog minimaal iets van een Sticky Fingers of Sgt. Pepper’s kaliber moeten uitkomen om ‘m er nog uit te kunnen knikkeren.

De cd is vernoemd naar de Black Dirt Studios, iets ten noorden van de stad New York, waar de elf nummers opgenomen zijn, alle elf van ongekende schoonheid. Het begin van opener Choir Of Angels lijkt je met de gitaar en het orgeltje even terug te nemen naar de jaren zestig. Tot die onmiskenbare stem van John Joseph McCauley III inzet. En opwerkt naar het engelenkoor en de gitaarsolo die het nummer een prachtig en waardig einde geven. Wat een manier om een cd te beginnen.

Twenty Miles heeft een thema dat niet alleen opnieuw doet denken aan de jaren zestig, maar vooral, dat de hele dag in je hoofd zal blijven. En dat geldt voor veel meer nummers op deze cd, zoals Piece By Piece And Frame By Frame en ook het zo verder besproken Mange. Veel nummers kennen een toegankelijk en zeer aanstekelijk thema, iets wat wordt versterkt door allerlei terugkerende gitaarloopjes.

Dé kneiter van het album is wel Goodbye, Dear Friend, één van de eerste orde. met slechts McCauley aan de piano. Bij het nummer kwam al snel een vergelijking met Stereophonics bovendrijven, die op een album met Jools Holland een versie spelen van First Time Ever I Saw Your Face: ook daar polijst een rauwe zang een puur liefdeslied tot ongekende schoonheid. Ook hier is zo’n contrast aanwezig tussen het lieve van de liedjes en de schurende stem van McCauley. Een contrast dat leidt tot een meer dan prachtig resultaat.

Zo staat het album vol met prachtige ballads. Zoals The Sad Sun, door de muziek, de tekst en niet te vergeten door een prachtige samenzang. Verwacht dus niet een album vol uptempo tracks, snelste nummer is Mange. Om je een idee te geven, tijdens de intro van dit nummer zou je zo Sympathy For The Devil van The Stones kunnen gaan zingen. Niet alleen is het schema hetzelfde, het nummer past (net als Hand In My Hand trouwens) sowieso goed in die Stones-traditie. Het sinistere gitaarloopje blijft maar hangen, het maakt het nummer in het samenspel met de baspartij erg opzwepend. En de honkytonk piano en de gitaarsolo aan het einde maken het nummer vervolgens helemaal af.

Anders dan op de voorgaande albums zijn op The Black Dirt Sessions de country invloeden nog amper aanwezig, rockballads zou een betere omschrijving zijn. Omdat wat overblijft zo prachtig is, maakt ‘het label’ dat het krijgt eigenlijk niet uit. Tenzij je terechte labels wilt gebruiken als melancholisch, intiem, persoonlijk. Zit je in een fase van liefdesverdriet, wees dan gewaarschuwd: dit album gaat je tranen geven.

Binnenkort bezoekt Deer Tick ons land. Duidelijk zal nu wel zijn gemaakt dat je een enorme knuppel bent als je een concert van deze band (één van de meest veelbelovende van het moment) aan je voorbij laat gaan. Hier liggen je kansen:
16 september: Paradiso (Amsterdam)
17 september: De Spot (Middelburg)
18 september: Take Root Festival (Groningen)

Born On Flag Day kreeg al vier sterren. Minder dan dat mag dit album zeker niet krijgen. Perfectie bestaat misschien niet, subjectieve schoonheid wel. En omdat dit album voldoet aan alle subjectieve schoonheidseisen van de recensent: vijf sterren!