De persoonlijke americana top-3 van 2013 is deze week gevormd: naast John Moreland (In The Throes) en Jason Isbell (Southeastern) staat nu Negativity, het nieuwe album van Deer Tick. Alle 3 albums zijn duidelijk verschillend, maar alle 3 staan ze op gelijke hoogte. Een hoogte waarbij je je kunt afvragen of 5 sterren wel genoeg zijn. Als er al divisies zijn in het subgenre americana, dan hebben deze 3 namen in 2013 een nieuwe, eigen divisie gecreëerd. Mooier dan dit kan het dit jaar niet meer worden. Mooier kan het überhaupt bijna niet worden.

Wat bij het beluisteren al snel opvalt is de ongelooflijk goede productie van het album. Hier is echt goed over nagedacht! Negativity opent meesterlijk met The Rock (hieronder te beluisteren). Zet het volume wel even goed open, klik dan op de link en sluit je ogen. Pas dan zul je écht goed ervaren hoe het nummer na een mooi ingetogen begin binnenkomt. Let ook op de mooie tekst. En let ook op die basgitaar! En wat horen we daar ineens? Blazers! Wat een opener, wat een binnenkomer!

Het album vervolgt met The Curtain, dat begint als rocknummer, maar eindelijk toch minder uitbundig blijkt. Niet minder mooi! De vette elektrische gitaar speelt een heerlijk thema, frontman John McCauley laat horen dat zijn rauwe stem zowel laag als hoog goed klinkt. Just Friends is een prachtige ballad waarover deze McCauley in een interview met de Amerikaanse website Stereogum zegt: “I ran into my ex-fiancée at a bar one night and, I’m probably wrong about this, it felt like she was staring straight through me the whole night. I hadn’t seen her much since we split up. I felt weird interacting as friends since we had never really done that much. I went home drunk and alone and wrote this song about that night a couple weeks later.” Dit nummer is echt machtig mooi, door de piano, door de tekst, door de overgangen en natuurlijk ook door die stem van McCauley, die werkelijk door je ziel snijdt. Die stem is een rode draad op dit album, zoals die dat ook op de vorige albums van de band is. Je hoort aan zijn stem zo goed hoe ‘fucked up’ zijn leven op menig moment is geweest. Dat maakt de muziek puur, echt, uit het leven gegrepen.

The Dream’s In The Ditch is weer wat sneller (het album kent dus ook genoeg variatie in tempo), het nummer is opgebouwd uit weer zo’n mooi, toegankelijk en herkenbaar thema. De backing vocals maken het nummer af. Trash kent ook weer blazers, het nummer heeft sowieso een verrassende laag soul. En wat een waanzinnige gitaarsolo! Wat ook opvalt zijn de interessante tempowisselingen in het nummer. Thyme heeft een sinistere sfeer, krijgt een extra mooi ‘spooky’ effect door die stem van McCauley. Leuk is het pianootje dat wat vrolijkheid erin wil gooien. Dat instrument (piano) heeft op dit album sowieso een mooie rol gekregen.

In Our Time is een duet met Vanessa Carlton (McCauleys nieuwe liefde en bekend van A Thousand Miles, uit 2002), een lieflijk liefdeslied met duidelijke invloeden van country. En wat gaan die 2 stemmen mooi samen. Hey Doll is vervolgens weer zo’n pianoballad die door merg en been gaat. En dit nummer kent zelfs strijkers! Geen gangbare akkoordenschema’s, maar toch is de melodie zo herkenbaar. Zo raak. En opnieuw, die stem van McCauley, wat is die toch pijnlijk mooi… Het rustige gaat over in een vette distortion en tegendraadse drums op de heerlijke slowrocker Pot Of Gold, waarna de band het magistrale album afsluit met het fijne akoestische en zeer breekbare Big House. Niet alle nummers zijn besproken, de hoeveelheid complimenten zouden het verhaal wellicht ongeloofwaardig maken en dat is niet de bedoeling. Omgekeerd, zonder complimenten is dit album niet te omschrijven.

Kijkend naar de rockbands die tegenwoordig wereldwijd populair zijn, vraag je je af hoe het toch kan dat Deer Tick daar niet tussen staat. Aan de andere kant misschien maar goed ook: de band maakt wat de band wil maken, niet wat de grote meute wil. En je hoeft natuurlijk niet populair te zijn om goed te zijn. En wat ís deze band goed zeg. Waanzinnig goed!

Deer Tick’s Born On Flag Day en het magistrale The Black Dirt Sessions (allebei uit 2010) werden hier al besproken. Dat laatste album kreeg toen 5 sterren. Dat roept natuurlijk de vraag op of een band nog beter kan. Vanuit die gedachte is dat album er nog eens bij gepakt, nog eens goed beluisterd. Die 5 sterren blijven zeker staan, dit is een compleet andere productie, maar van eenzelfde grootsheid. Muzikaal én tekstueel. Er moet wel heel veel gebeuren om die in de 1e alinea genoemde persoonlijke top-3 om te gooien. Ik sta er open voor hoor, maar ‘vrees’ dat áls ik betere muziek hoor, de kans groot is dat ik in de hemel bent beland.

Op donderdag 3 oktober 2013 is Deer Tick in Nederland, dan speelt de band in de bovenzaal van Paradiso. Wees erbij! Update: Toch gemist? Dan kun je Deer Tick binnenkort alsnog zien, namelijk op zondag 2 februari 2014, in Tivoli (Utrecht).