Declan McKenna is een van de jonge veelbelovende popartiesten die de connectie met diepgaande teksten legt, zonder daarbij zijn doelgroep uit het oog te verliezen. De Londenaar heeft zijn uiterlijke looks mee, waardoor het vaak nog lastiger is om serieus genomen te worden. Alleen de titel What Do You Think About The Car? verwijst al naar waar de jeugd zich tegenwoordig mee bezig houdt. Snel geld verdienen, beroemd worden en indruk bij leeftijdsgenoten maken. Heel simpel uitgelegd, daarin zit wel de kern. De verrassing is er bij Zeros wel vanaf, neemt niet weg dat het weer een goed album is.

Ook hier zet de titel je tot nadenken aan. Bedoelt hij hiermee de generatie die na de eeuwwisseling geboren is, of is het een verwijzing naar nietsnutten. Geen acceptatie in de maatschappij welke door conservatieve veertigers gedomineerd wordt, die geen zin hebben om hun positie met een nieuwe lichting werkzoekenden te delen. Door de uitgesproken glamrock invloeden heeft Zeros iets van de jetset glamour in zich. Het is allemaal nog uitbundiger in de retro pathetische uitspattingen en rockende gitaaruithalen vertaald, ja zelfs echte hardrock uithalen als in het solerende outro van Be an Astronaut.

Vanaf You Better Believe!!! dansen we op de explosieve aarde de ondergang tegenmoet. De wereld staat op zijn kop, en zelfs van die onderkant ziet het er niet rooskleurig uit. Dat Declan McKenna zijn teksten met een opgeluchte bravoure naar buiten brengt heeft grotendeels te maken met het feit dat de plaat een half jaar heeft gewacht om de spreekwoordelijke schappen te verlaten. Moet hij het in de tussentijd herschrijven om er een kritische noot aan toe te voegen? Zeker niet, dit uitgeschreven verhaal gaat over de fictieve persoon Daniel, de antiheld die een raket bouwt om de wereld te ontvluchten, maar daarmee juist de eerste steen van de denkbeeldige muur om zich heen legt. De kijk van de jong volwassenen is door Corona niet zoveel veranderd, de onvrede is daarvoor al net zo goed voelbaar.

Zeros heeft het expressieve bombastische theatrale van een rockopera met op de achtergrond het decor van haperende flitsende neonlichten. Een tijdmachine die de veiligheid en het knusse gevoel van de jaren zeventig opzoekt. Met de The Key to Life on Earth new wave wordt er al aan de jaren tachtig gesnuffeld. Een onverwachte dreiging die hij later hevig confronterend met het futuristische Rapture oproept. Robotstemmen kondigen met de herrijzenis van het conservatisme de opkomst van het deprimerende grijze tijdperk aan. “Mrs. Thatcher Your cruel heart navigates the world we live in With its anger Going nowhere, coming at ya” gevolgd door de hartverscheurende.“Rapture in my head You say this is up I’m already dead Dead, dead, dead, dead, dead” schreeuw. Verstillende lyrics waarmee hij ook bij de oudere generatie een brok in de keel bezorgt.

Toch is de toon verder absoluut niet zwaarmoedig. Declan McKenna is in zijn achterhoofd er zeker wel mee bezig dat hij door een kleine misstap de aandacht van zijn aangeworven publiek verliest. In drie jaar tijd kondigen nieuwe helden zich aan, die hem met gemak van de troon stoten. Zeros is echter een popvriendelijke plaat, die waarschijnlijk pas jaren later door zijn tienervolgelingen begrepen wordt.