Op 9 november verscheen Paracletus, de nieuwste CD van Deathspell Omega. De identiteit van de bandleden is gehuld in mysterie, de band heeft geen eigen website en verschuilt zich achter namen als Mikko Aspa, Shaxul, Hasjarl and Khaos. De band heeft een klein aantal interviews gegeven, waarin meer duidelijk word omtrent hun ideeëngoed.

Dit nieuwste werk is uitgebracht door Norma Evangelium Diaboli in samenwerking met Season Of Mist. Het is het derde deel in hun trilogie van muzikale werken met als thema’s god, de duivel en de mens. Deze CD borduurt voort op hun experimentele stijl die ingeslagen werd met de voorgangers: Si Monumentum Requires, Circumspice (2004) en Fas – Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum (2007). Het spannende Kénôse (2005) zit hier nog tussen.

En nu hoor ik mijn lezers denken: “Als deze CD al twee maanden geleden verschenen is, waarom dan nu pas een recensie?” Nou, dat zit als volgt: het werk van Deathspell Omega is nogal ingewikkeld. Het duurt gewoon even voordat ik een nieuwe CD van deze band door heb. De structuur van de nummers is haast onnavolgbaar; de tempowisselingen zijn legio. Door hun atonale gitaargeluid weet de band de songs nog verder te vervreemden; er ontstaat een mystieke atmosfeer die goed past bij hun ideeën. De teksten gaan over de persoonlijke strijd tussen goed en kwaad, de plaats van religie, god en de duivel hierin. De thema’s zijn eclectisch en elitair van aard en men deinst niet terug voor latijnse termen. Het geluid is donker en afstandelijk.

En dit alles draagt bij tot een metal CD van grote klasse. De stijl wordt meestal aangeduid met post-black (metal), maar eigenlijk doen we daar de muziek mee te kort. Fans van het black metal genre kunnen de CD maar beter even gaan beluisteren; dit is geen doorsnee kost! Fans van andere extreme metal genres kan ik enkel hetzelfde aanraden. Het is de moeite waard!