Vanuit hun middelbare schooltijd in Sydney smeden jeugdvrienden Will Canning en Remy Veselis al op jonge leeftijd plannen om samen een new wave band te beginnen. Waarschijnlijk hebben ze ooit ergens een flinke doos vinyl beschimmeld jaren tachtig albums op de kop getikt, of op een druilerige zondagmiddag de platencollectie van hun ouders doorgespit. Het Standing at the Edge of the World debuut van het Australische Death Bells is namelijk in alles te herleiden naar de sound die zich veertig jaar geleden vanuit het Verenigde Koninkrijk als een zwartgrijze schaduw over de wereld verspreidt. Des te verwonderlijk is het dat dit tweetal zich vervolgens in de Verenigde Staten vestigt en niet naar Europa uitwijkt.

Aan de andere kant is het ook wel begrijpelijk. Terwijl de hedendaagse postpunk scene steeds meer de keiharde maatschappij kritische punkkant opzoekt, blijft Death Bells in die psychedelische druggy new wave romantiek hangen. Daar zijn ze een buitenbeentje, omdat op New Signs of Life veel sterker het dromerige verlangen naar de gloriedagen van de new wave centraal staat. Los Angeles wordt alweer voor een langere periode als ideale uitvalsbasis voor de retro postpunkbands gezien. Het nachtleven staat open voor liefhebbers van de duistere jaren tachtig muziek, waarbij de nadruk op de illustratieve sprookjesachtige sfeer ligt. Een ideale plek dus om de jacht op dolende zieltjes te vervolgen.

Zwaarmoedige gothic baspartijen doorkruizen met sprankelend gitaarspel de lichte typische Britse zeurderige klaagzang van Will Canning, die de basis voor New Signs of Life vormt. De troebele dreampop van het debuut is door een steviger geluid vervangen, maar ook nu halen ze de inspiratie nog steeds overduidelijk uit die navel starende sub scene. Het zijn allemaal prachtige schitterende doempareltjes, die met gemak veertig jaar terug in de tijd te herplaatsen zijn. Bij de sfeervolle benadering ligt de nadruk voor de afwisseling niet zozeer bij de synths, die sporadisch als waterige specerijen wat extra voedingsbodem toedienen, maar overduidelijk bij de pittige echoënde gitaarakkoorden en doordringend drumwerk. Het is een mooie tussenweg die de idealistische hoopvolle vooruitstrevendheid met starre deprimerende toekomst verwachtingen combineert.

Toch veroorzaakt hier het conservatieve nostalgische tijdsbeeld ook de nodige armoede, omdat er weinig eigenheid en variatie in verwerkt wordt. Voor de vasthoudende oudere postpunker is het een overweldigend feest van herkenning, maar bij mij komt het net wat oubollig over. Toch stelt New Signs of Life nergens echt teleur, maar gaat Death Bells door de veilige ingeslagen weg kopje onder. Het is een luchtige kleurige cocktail van grote helden die begin jaren tachtig het alternatieve klimaat bepalen, waarbij het verfrissende schijfje limoen ontbreekt.