Het kan nog steeds dus, in no time een flitsende muzikale carrière hebben. Lindsey Troy en Julie Edwards is het gelukt. Binnen 2 jaar een major deal op zak met Island/Universal, over heel de wereld al in allerlei bladen gestaan, op alle grote festivals staan en nu ook een debuutalbum uit.

Ik denk dat het succes meer te maken heeft met de coole uitstraling die deze twee meiden hebben, dan met goeie liedjes maken. Sistrionix is best vermakelijk, maar de geest van Jack White kon niet meer aanwezig zijn dan hier. Zelfs de wel hele gave stem van Lindsey klinkt als haar mannelijke voorbeeld. Maar ook alle smerige blues- en rocklicks die ze uit haar versterkers trekt, zijn met name geïnspireerd op de White Stripes. Het klinkt allemaal lekker hard en vuil, maar daar blijft het bij. De beperktheid van een duo komt bij veel songs om de hoek kijken. Ondanks dat de gitaar echt heel smerig klinkt, mist er een onderbuik gevoel die een bassist het mee had kunnen geven.

Met Lies en Baby I Call Hell neemt het album een vliegende start, maar daarna blijken de goeie ideeën een beetje opgedroogd. Alleen Bad For Body is nog aanstekelijk, maar op de rest van het album heeft Lindsey een beetje de neiging haarzelf te overschreeuwen en werken haar gitaarlicks zelfs storend.

Deap Vally is best een coole band, maar ze blijven nu steken met een handvol aardige nummers. Te weinig om indruk te maken. En misschien zou een bassiste geen slecht idee zijn.