×

Recensie

Roots

07 april 2013

Deadstring Brothers

Cannery Row

Geschreven door:

Uitgebracht door: Bloodshot Records

Cannery Row Deadstring Brothers Roots 4 Deadstring Brothers – Cannery Row Written in Music https://writteninmusic.com

De band Deadstring Brothers mag in Nederland dan nog vrij onbekend zijn, de kans is groot dat het prachtige Cannery Row dat gaat veranderen. Country en alle subgenres die eruit voortkomen zijn ook in ons land enorm hip en deze band mag zich scharen onder zo’n subgenre: de countryrock. De eerste naam die dan wellicht opkomt is die van Gram Parsons, de legendarische muzikant die dit subgenre in de jaren 70 van de vorige eeuw op de kaart zette. Hoewel er meer dan genoeg verschillen zijn, de muziek op Cannery Row past inderdaad prima onder het kopje ‘cosmic American music’, de naam die Parsons zelf gaf aan zijn mix van country, rock and roll, blues, soul en niet te vergeten gospel.

Overigens, dat de naam Deadstring Brothers hier niet bepaald bekend is, wil niet zeggen dat de band nog maar jong is. Die bestaat namelijk al sinds 2001. In die jaren wisselde de bezetting rondom frontman Kurt Marschke (zang, akoestische, elektrische en resonator gitaar, banjo) wel regelmatig. De muzikanten die hij voor Cannery Row om zich heen heeft verzameld, zijn zeker niet de minsten: Kim Collins (zang – Smoking Flowers), Pete Finney (dobro – Dixie Chicks, Hank Jr.), Mike Webb (mandoline, accordeon, piano – Poco), Mickey Raphael (harmonica – Willie Nelson) en Brad Pemberton (drums, percussie – Ryan Adams & the Cardinals). Cannery Row is het 5e album van de band die van oorsprong uit Detroit komt, maar in 2010 naar Nashville trok, de hoofdstad van de country. En dat is op Cannery Row dus te horen.

De muziek van Deadstring Brothers wordt ook wel vergeleken met de countryrock zoals The Rolling Stones die maakten op Sticky Fingers (1971) en Exile on Main St. (1972). Niet gek want Keith Richards was in die tijd goed bevriend met Gram Parsons en liet zich erg liet beïnvloeden door zijn muziek. En zo roept het nummer Long Lonely Mile op Cannery Row ruim 40 jaar later duidelijk herinneringen op aan Dead Flowers van Sticky Fingers. Ook de manier waarop Deadstring Brothers gebruikmaken van de pedal steel en de piano doet regelmatig terugdenken aan die begin jaren 70. Toch klinkt Cannery Row in zijn geheel zeker niet gedateerd (eerder tijdloos) en zeker wel origineel.

Het album kent een mooie mix van genoemde stijlen, waarbij de ene keer wat meer nadruk ligt op country (zoals in Lucille’s Honky Tonk), de andere keer meer op rock (zoals in het opzwepende Just A Deck Of Cards) en weer een andere keer op gospel (zoals in Talkin’ With A Man In Montana). Die afwisseling (ook in tempo) zorgt ervoor dat je met veel plezier door de 11 nummers gaat. Of 10,5 aangezien Lucille’s Intro een korte opmaat is naar Lucille’s Honky Tonk.

Wat nog opvalt is dat de stem van Marschke eigenlijk niet eens zo uitgesproken is, op sommige momenten zelfs wat vlak klinkt. Hinderlijk of slecht is dat absoluut niet, het springt er gewoon niet altijd uit, legt de nadruk meer op de muziek. Anders wordt dat op de vele momenten van samenzang (iets wat hoort in deze muziek, denk aan Emmylou Harris en Gram Parsons) met Kim Collins. Zodra de twee stemmen samenkomen of beter, zoáls die samenkomen, dat schuurt op zo’n mooie manier dat het risico op kippenvel groot is.

Mocht binnenkort veel gesproken worden over “die Amerikaanse band Deadstring Brothers die van die fantastische countryrock maakt” en je kent die band nog niet, dan heb je het aan jezelf te wijten. Neem dus gewoon even 40 minuten de tijd – zo lang duurt Cannery Row namelijk – en laat je overtuigen. Hopelijk komt deze band snel voor een aantal concerten naar Nederland. Op TakeRoot in Groningen zou het zestal bijvoorbeeld zeker niet misstaan!



  1. Like A California Wildfire
  2. It's Morning Irene
  3. Oh Me Oh My
  4. Long Lonely Ride
  5. Cannery Row
  6. Lucille's Intro
  7. Lucille's Honky Tonk
  8. The Mansion
  9. Just A Deck Of Cards
  10. Talkin' With A Man In Montana
  11. Song For Bobbie Jo