Met een opgefokte politieke houding, overstuurd gestemde gitaren, dreigende diepe vocalen en een kolkende moshpit presenteert de nieuwe lichting postpunk bands zich tegenwoordig aan het publiek. Live vaak een sensationeel feestje. Dat het ook anders kan bewijst het uit Yorkshire afkomstige Deadletter. Niet toevallig dus dat het stemgeluid van Zac Lawrence overeenkomsten vertoont met de gedragen voordracht van een jonge uit dezelfde omgeving afkomstige Justin Sullivan van New Model Army. Je hoort vlagen van die anarchistische punk onvrede in de zanger terug. Je kan het slechter treffen. Veel New Model Army dus, maar ook de verbitterde wanhoop die Mark Burgess van The Chameleons zo goed kan verwoorden.

Drummer Alfie Husband trakteert ons op sneltrein jazzritmes en bassist George Ullyott bezit de gedrevenheid van een metalbassist. Gitaristen Will King en Sam Jones onderwerpen de luisteraar aan een breed scala aan hoekige riffs, maar in alles straalt Credit to Treason ook het krautrock verleden uit. Het is echter saxofonist Poppy Richler die het verschil maakt en die doodleuk net voor de Hysterical Strength release aankondigt dat het Deadletter verhaal voor haar op dit punt stopt. Een grote domper, al wordt haar plek live ondertussen door een vervanger, Nathan genaamd, ingenomen. De fraaie bijdrages van Poppy Richler staan in ieder geval gedoseerd op het funkende debuut Hysterical Strength gedocumenteerd, dat neemt niemand haar meer af.

Zac Lawrence haalt de inspiratie voor Credit to Treason uit een afkeurende blik naar zijn innerlijke gevoelens. Met de nodige zelfspot bekritiseert hij de overwoekerende walging die diep in hem woedt. Het is zo gemakkelijk om met een wijzend vingertje de maatschappij als schuldige aan te wijzen, het is zo dapper om juist de eigen fouten te erkennen en daarmee aan de slag te gaan. Hiermee help je iemand verder, juist door het zo puur mogelijk te houden. De boodschap richt zich op het zelfredzaamheidsprogramma en niet op voorgekauwde geschiedenisboeken met gepasseerd lesmateriaal. Kortom, verbeter de wereld, begin bij jezelf.

More Heat! rechtvaardigt het Deadletter bestaansrecht. De pijnpunten van deze track liggen in de pandemie onvrede waar opgelegde regels en wetgevingen de creativiteit monddood maken. De zinloosheid van de stilstand wakkert het vuurtje aan. More Heat! staat voor de ingehouden opwinding, geen woede, maar de drang om van niets iets te creëren. Het vluchtige It Flies gefreak heeft zijn roots ook bij dat stilstaande isolement. De angst om de grip op de tijd te verliezen. Het verlies van de opgespaarde momenten die nu als los zand door de handen glippen. Hier ontspoort Deadletter en geven de muzikanten zich aan het muzikale geweld over.

De dood slaat toe en eist Bygones op. Het onbegrip, het onrealistische onverklaarbare gevoel. Verdoofd, onmacht en boosheid. Primaire emoties die bij het plotselinge sterven horen. De impact is onvatbaar groot. Een heleboel on-woorden, terwijl de omstanders juist in off stand verkeren en functieloos de dagen verslijten. Net als bij de Mere Mortal tragiek staat het onbegrip centraal. Hoe kan je verdriet een plek geven als je het verlies niet kan accepteren?

Het dromerig mijmerende Mother handelt over de onvoorwaardelijke moederliefde voor haar kind. We dansen de problemen weg en doen net alsof er niks aan de hand is. Een manipulerende schijnvertoning om de harde waarheid te verzachten. Poppy Richler in de rol van de sussende moederfiguur die berustend aansprekend Zac Lawrence op zijn plek wijst. Geïnspireerd op de gelijknamige film van Bong Joon Ho, krijgt de gestoordheid uiteindelijk vrij spel en zwikt zelfs Poppy Richler voor de panische opruiende breakbeat chaos. Het is de soortgelijke geloofswaanzin die de slapeloze Practise Whilst You Preach nachten beheerst en het exorcistische gevecht met de demonen die de hogere macht op je afstuurt.

Het wrange argwanende Deus Ex Machina verzet zich tegen de loze Brexit beloftes en de complotdenkwijze van de bezorgde burger; het is de meest duistere song van de plaat. Het observerende A Haunting geeft de wereld een kleur mee. We hopen op regenboogtinten maar krijgen asgrauwe grijsheid voorgeschoteld. De Auntie Christ (antichrist?) zwartgalligheid verwelkomt de dag des oordeels, de Apocalyps. Het einde der tijden mag Hysterical Strength afsluiten. Hoe passend is het dan dat Poppy Richler hier haar laatste adem uitblaast?

Deze mentale aftakeling waakt over Hysterical Strength. Tot waar reikt ons fysieke vermogen voor de rek eruit is en knapt? Dit elastieken breekpunt krijgt een storm aan gitaarexplosies over zich heen. Het toeval wil dat de relaxte rustfactor Poppy Richler juist ervoor kiest om deze druk te ontwijken. Doordacht en behoedzaam drukt ze hier nog de stempel op het ritmisch aangezette Hysterical Strength titelstuk. Hoe treffend is het dat juist Relieved deze grens zo perfect weergeeft. Tot hier en niet verder.

DEADLETTER – Mother