Het was lang stil rond het Nieuw-Zeelandse Dead Famous People. De band van onder meer Dons Savage en Biddy Leyland debuteerde in 1986 op het onvolprezen indie-label Flying Nun, dat midden jaren tachtig enorm productief was. Na twee albums (waaronder een op het Utility label van Billy Bragg), een ep, een single, een Peel-sessie, een bijdrage aan de Leonard Cohen tribute I’m Your Fan en samenwerkingen met onder meer Saint Etienne en The Chills, was begin jaren negentig helaas de koek op.

De labels Fire Records en Tiny Global Productions legden vele jaren later contact met Dons Savage. Een platendeal volgde en nu is er het album Harry, genoemd naar Savage’s zoon. Het kostte Savage niet veel tijd tien songs af te ronden en bij beluistering krijg je dan ook het idee dat Dead Famous People hier weer zonder veel moeite tot leven is gewekt; de songs klinken soepel en ongecompliceerd. Harry wijkt muzikaal niet veel af van eerder werk van de band en had ook uit pakweg, 1989 of 1991 kunnen stammen. Tekstueel komt de band, dertig jaar later, wel wat filosofischer over.

De ontwapenende indiepop met jeugdig elan van Looking At Girls en Goddess Of Chill zetten lekker de toon. Hierna zijn het de pakkende gitaarlijnen van het wat melancholiekere Safe And Sound die de aandacht trekken. Turn On The Light is vervolgens helemaal onontkoombaar, vooral door een fijne tweede stem. Dead Famous People zorgt bijna achteloos voor een glimlach en een gevoel van nostalgie. Dat laatste vooral als er halverwege de plaat sprankelende gitaren en koortjes opduiken; het langzamere Dead Birds Eye zorgt op tijd voor wat verdieping.

Dead Famous People mag muzikaal best nog wat meer van zich af bijten en avonturieren. Sommige songs zouden met een stevigere, ruwere shoegaze sound nog mooier binnenkomen, zeker in combinatie met Savage’s fijne zangstem. Hoe dan ook, Harry blijft tot het eind een prima en genietbare plaat. De vijf minuten van Dog trekken dankzij een lekkere cadans, fijne gitaar- en pianolijntjes, koortjes en algehele moody sferen aangenaam voorbij. Met zijn uitbundigere sferen, prikkelende gitaartjes en aanstekelijke blazers doet To Be Divine zijn titel eer aan. De galmende a capella-sferen van Harry vormen na een dik half uur een opvallende finale en dan mogen we concluderen dat het absoluut een goed idee is geweest om Dead Famous People weer een plaat te laten uitbrengen.