De Marion
Down the Road of Mainstream I Saw You, Canzone
Met een heerlijk gevoel van tegendraadsheid onderscheidt De Marion zich van de suffige nieuwe singer-songwriter generatie. Down the Road of Mainstream schuurt en stuwt van alle kanten. De excentrieke Italiaan creëert met een hoog experimenteerdrift een totaal eigen geluid. Nou ja, eigen? Door de inmenging van alleskunner Danilo Garro is het duidelijk een duo project, waarbij zijn sferisch geklooi van afwijkende keyboardklanken en passende beats een mooie aanvulling vormen. Hier staat een blok aan ruim twintig jaar ervaring. Vanuit Sicilië maakt Danilo Garro met zijn collega rockers van Mashrooms al vier platen lang met een stevige instrumentale aanpak indruk. Net zo chaotisch, maar met de volumeknop op een meer gangbare stand ingesteld, bouwt Dario Serra met zijn band Suzanne’Silver het nodige credit op. Met dezelfde geboortegrond, is het eenvoudig te stellen dat deze in hetzelfde vaarwater opererende groepen elkaar regelmatig treffen.
De Marion is wat minder dynamisch, in duo zetten ze een ingetogener geluid neer. Met die afwijkende aanpak past Down the Road of Mainstream I Saw You, Canzone tussen de thuis knutsel projecten die vanaf de jaren negentig onder de lo-fi rock noemer aan de man gebracht worden. Zonder druk van buitenaf een beetje heen rommelen, waarbij kant en klaar songs met onaffe probeerseltjes worden afgewisseld. Er heerst een ongedwongen sfeer waarin alles mogelijk is. Ze proberen zelfs krampachtig een anti-product te produceren. Schijnbaar bewust zetten ze al vanaf het begin een rommelige sfeer neer. Het wekt de indruk dat ze in hoog tempo de studio aan het opruimen zijn, om er een nog onoverzichtelijke puinhoop van te maken.
Als de druggy, slepende vocalen van Serra zijn werk verricht hebben, volgen de freakende jams om het energietempo omhoog te pushen. De aansluitende geluidscollages werken op het ene moment verzachtend werken en zoeken vervolgens weer de irritatiegrens op. Het eenvoudige pulserende Sun Distorted You ritme krijgt een prima piano ondersteuning, en blijft een evenwichtige voortkabbelend geheel. Pas als het overstuur vals klinkt gebeurd er wat, al werkt dit niet in zijn voordeel. Datzelfde lot ondergaat Gangbang Disco White waarop kinderachtige shockerende Fuck Me samplers te horen zijn. Voor dat oproepende effect is Anno 2019 wel wat meer voor nodig.
Niet alles pakt dus evengoed uit. Maar als het dan wel geslaagd is, dan is het wel allemaal verrekte lekker. Het dansbare in slow motion voortbewegende Sburramento Fulmineo in la Minore heeft een krachtige bluesbasis. Met fragmentarisch gitaarspel en gruizend, krakend jazzy slagwerk werken ze een mooi uitgangspunt uit. Deze verknipte muzikanten gestoordheid maakt het spannender en gedurfder, al kiezen ze er schijnbaar bewust voor om het niet volledig af te ronden. De songopbouw is te complex en vervreemdend om van een echte track te spreken.
Het bluesy triphoppende Danny Boy is ook ritmisch beresterk. Prachtige dromerige gitaar slaapliedjesakkoorden maken van Spoon een aangenaam soulvol hoogtepunt. Toch leidt de angst om iets moois te creëren vaak tot schrikbarende zelfvernedering. Grains roept met zijn doordreunende klankenerupties een migraine op. Waarom Wasted Time with Nonchalance met vals gitaarspel begint om vervolgens mooie orkestrale begeleiding te krijgen is voor mij een groot raadsel. Door dit breekbaar en zuiver op te bouwen is het een prachtige afsluiter.
Voor een beginnende band zal Down the Road of Mainstream I Saw You, Canzone een album zijn welke nog duidelijk in de oefenfase verkeerd. Deze ervaren teamspelers hebben eigenlijk meer in hun mars. Die overtuiging roepen ze te weinig op, maar de momenten waarop ze dit wel doen, werken in het voordeel.