De titel American Standard brengt misschien niet echt wat je ervan zou verwachten, Dayna Kurtz doet dat zeker wel: ze levert weer eens een prachtige, veelzijdige cd af.

Voor de mensen bij wie slechts kleine belletjes gaan rinkelen én voor de nu helemaal schouderophalende niet-Kurtz kenners, eerst toch nog maar wat meer info over de zangeres: Dayna Kurtz is een Amerikaanse singer-songwriter. Ze komt oorspronkelijk uit New Jersey, maar woont tegenwoordig in Brooklyn, New York. Haar muziek laat zich verrekte moeilijk in een hokje duwen. Dat komt door de vele stijlen die ze laat horen: country, folk, rock(abilly), blues, het zijn allemaal muzikale smaken die ze graag laat horen, zichzelf begeleidend met regelmatig de gitaar en altijd haar zo kenmerkende donkere stem.

Met die stem waarmee ze diep tot een ziel kan doordringen, heeft ze in Nederland inmiddels behoorlijk wat harten veroverd. Kurtz op haar beurt is dol op Nederland, dat heeft ze op meerdere manieren laten zien en horen: zo werkte ze in 2008 mee aan een album van de Utrechtse band Room Eleven. En Amsterdam mag dan veel bezongen zijn, er zijn weinig muzikanten die zo mooi kunnen zingen over “this whole fucking town” als Dayna Kurtz dat deed, vijf jaar geleden op het album Beautiful Yesterday. Dat Kurtz dol is op ons kikkerlandje, dat mag dus wel duidelijk zijn. Net als dat dat gevoel andersom ook steeds sterker wordt. En wat wil je, want met elk album dat uitkomt is het weer genieten geblazen.

Ook op American Standard is de veelzijdigheid goed te horen. Van ballads tot uitstapjes naar rockabilly, ze bewandelt in tien nummers een heel spectrum aan genres. Wat opvalt is dat het geheel rauwer is dan eerdere albums. Je hoort het aan de stem en vooral ook aan de flink aanwezige gitaren. Een deel van de nummers is van eigen hand, vier komen van anderen. En dat maakt de titel wel een vreemde: allemaal Amerikaanse klassiekers zijn het dus niet. En sowieso, zelfs de covers zijn nou niet bepaald de evergreens die je zou kunnen verwachten bij een dergelijke titel. Hoe dan ook, met dit album zet ze voor zichzelf weer een hele nieuwe standaard. Een hele fijne, voor de luisteraar!

Al vanaf de eerste banjoklanken op het folky Invocation naar het tweede nummer, Good In ’62, een rockabilly track die niet zou misstaan op een album van Brian Setzer. Strak en heerlijk swingend.

Op de sinistere blues Billboards For Jesus horen we de van Kurtz bekende bottleneck heerlijk langs de gitaarhals gaan, om al krijsend over te gaan in een prachtige ballade, de tranentrekker Are You Dancing With Her Tonight?

Here Comes A Regular is een werkelijk grootse cover van het nummer van Paul Westerberg. Kurtz brengt het meer ingetogen, maar toch met veel overtuiging. De favoriet van American Standard!

Wat overigens niet betekent dat daarmee de krakers voorbij zijn: daar komen er nog gewoon vijf van voorbij: het bluesy Don’t Go Down, het dampende Lou Lou Knows en het a capella You Fine Girl… Tot we aan het einde van de rit ook nog worden getrakteerd op een blazerssectie die dixieland nieuw leven inademt op Election Days. Heerlijk om zo te eindigen. En heerlijk om weer opnieuw te beginnen, want gelukkig staat de repeat-knop ingedrukt!

Het album had best wat meer nummers mogen hebben dan de huidige tien. En ja, dat is bedoeld als compliment. Ach, laat het album zelf te snel zijn afgelopen, dan is er natuurlijk nog altijd het podium. En laat Dayna Kurtz daar in januari nou toevallig weer eens op te vinden zijn, onder meer in het Utrechtse Tivoli. Wees er op tijd bij, je wilt haar niet missen!