De Amerikaanse trompettist David Weiss brengt ons een Wake Up Call. Zoals op de hoes al te merken is naast de trompet vooral de gitaar die mee het geluid van dit album bepaalt.

Een blik op de tracklist verraadt al veel. Weiss omringt zich op dit album met spelers die mogelijk over niet veel naamsbekendheid beschikken maar desalniettemin the job at hand voor elkaar krijgen. Voor wat betreft het gitaarluik rekent Weiss onder meer op Ben Eunson en Travis Reuter naast Nir Felder, een nog jonge jazzgitarist die enkele door pers en publiek gewaardeerde albums op zijn conto heeft staan.

Op het programma een allegaartje waarbij er verschillende sporen bewandeld worden. Als proloogje is er Sanctuary, dat oorspronkelijk afkomstig is van John McLaughlin. Die maakt gelijk al duidelijk dat deze bende zijn tijd neemt. Traag ontbolsterend herneemt de groep rond Weiss het thema, al hoor je ook dat er veel eerbied voor McLaughlin (en Mahavishnu Orchestra) in zit. Na een paar minuten bloeit het helemaal open en kan de groep voluit gaan.

Het blijft een jazzalbum, maar je hoort wel duidelijk hoe Weiss en co continu snoepen van de rockattitude. Dat merk je onder meer aan de uitgebreide gitaarsoli die duidelijk maken dat dit een wat bijzondere release is. Sterk bepalend in het groepsgeluid zijn gitaar,drums en trompet, al is het stille kracht Matt Clohesy op bas die sterke ondersteuning biedt.

Ook tijdens het van Wayne Shorter geleende Two-Faced blijkt hoe de groep rond Weiss in een spreidstand zit: enerzijds jazz, anderzijds rock. Nu ja, dat jazzmusici soms jaloers zijn op de stomende reacties op rockconcerten was al duidelijk, net als dat rockmusici net als hun jazzminnende collegae zich graag laven aan experiment en improvisatie. De groep trekt die hybride sound helemaal door, zo lijkt ook uit de Charles Moore composities Multidirection en Noh Word, waarin vrijheid, creativiteit en spanning elkaar vinden.

En dan is er na het drieluikje Unfinished Business het derde luik New Beginning waarin we twee Tony Williams composities terugvinden (de ballad Pee Wee en de wat mysterieuze afsluiter The Mystic Knights Of The Sea).

Opmerkelijk is de bezieling en het heilige vuur waarmee deze muzikanten tekeer gaan. Je voelt de invloed van John Coltrane, wat ook te merken is aan de inbreng van tenorsaxofonist JD Allen en de aanzienlijke lengte van sommige stukken, al is er gelukkig ook ruimte voor subtiliteit en intimiteit.

Misschien wel de meest opmerkelijke passage op dit album is Sonhos Esquecidos, een wat oudere jazzcomposities die ons terugbrengt naar het begin der jaren tachtig toen Grupo Um experimenteerde met jazzvarianten.

Knap ook dat er evenwicht is tussen verschillende facetten : jazz, rock, maar ook R&B en fusion maken deel uit van het groepsgeluid. Het maakt van Wake Up Call een goed (check maar de swing in Gazelle), maar helaas geen overweldigend album. Daarvoor maakt de groep te weinig echt eigen keuzes. Een beetje jazz hier, wat gitaarlickjes daar, wat fusion hier. Ook het feit dat de groep het nogal heeft voor erg lange, zeer vrije composities maakt het er niet gemakkelijker op.