×

Recensie

Jazz

09 april 2015

David Sanborn

Time And The River

Geschreven door: Ron de Joode

Uitgebracht door: Okeh

Time And The River David Sanborn Jazz 4 David Sanborn – Time And The River Written in Music https://writteninmusic.com

In zijn nu al bijna 40 jaar durende muzikale loopbaan staan opdrachtgevers als James Brown, Bryan Ferry, Eric Clapton, Cat Stevens, Stevie Wonder, Paul Simon, Jaco Pastorius, Michael Franks, Kenny Loggins, David Bowie, Todd Rundgren, Bruce Springsteen, Little Feat, James Taylor, Al Jarreau, George Benson, Elton John, Gil Evans, Carly Simon, Linda Ronstadt, Billy Joel, Roger Waters en Steely Dan fier op zijn CV. Met wie heeft David Sanborn eigenlijk niet mee en voor gespeeld? Zijn karakeristieke saxofoongeluid is uit duizenden herkenbaar en eenmaal kennis gemaakt met die toon wordt die nooit meer vergeten. In de wereld van de sessiemuzikanten is Sanborn dan ook terecht een Grote Jongen. En naast al dat gastgetoeter heeft hij ook nog een behoorlijke discografie opgebouwd, waarvan Time And The River zijn 25ste album is.

Geproduceerd door Marcus Miller, die onlangs ook al zijn zoveelste album uitbracht is Time And The River een weerzien tussen de twee muzikanten na ieder 15 jaar zijn eigen weg te zijn gegaan. Miller heeft in de 80’s een behoorlijk stempel gedrukt op Sanborn’s fusion jazz en was er behoorlijk wat muzikale chemie tussen Miller en Sanborn. Luister in dat verband naar albums als Voyeur (1980), Hideaway (1979) en As We Speak (1981): strakke fusionalbums die representatief en de standaard waren voor het genre in die tijd.

De fusion van die tijd is Sanborn al lang ontgroeid en werd zijn muziek minder smooth jazz, werd de instrumentatie meer acoustisch en kwam er meer lucht in de composities. En toch bleef het nog steeds ontegenzeggelijk Sanborn jazz. En met een maximale tussenpauze van drie jaar verscheen er geregeld nieuw albummateriaal. Meestal redelijk onopgemerkt, maar ondanks dat wist Sanborn vaak dan weer een Grammy-nominatie in de wacht te slepen. Zonder al te veel ruchtbaarheid te geven aan zijn muzikale aanwezigheid heeft hij in de loop van de jaren een vaste en trouwe schare fans weten op te bouwen, die trouw iedere CD aanschaffen en wanneer de man weer eens in de buurt is zijn optredens even trouw bezoeken. Sanborn is bijvoorbeeld al jarenlang een graag geziene gast op het North Sea Jazz Festival en in juli is hij weer in het land voor optredens in Amsterdam en Rotterdam.

En nu is er dan weer vers Sanborn materiaal. Vrij vlot na zijn Quartette Humaine (2013) album dat hij samen met Bob James maakte en het Enjoy The View album (2014) wat een collaboratie was tussen Sanborn, Bobby Hutcherson en Joey de Francesco is sprake van een behoorlijke productiviteit van de inmiddels bijna 70-jarige saxofonist. Een machtig vitaal manneke, die nog niet aan stoppen denkt als op zijn output wordt afgegaan.

Op Time And The River is het vooral de ingetogenheid van de muziek die de hoofdrol speelt. Op een veelal relaxte backing blaast Sanborn naar hartelust zijn partijtjes en is het nog steeds love it or hate it als het gaat om zijn manier van spelen en de toon die hij uit zijn alt perst. Soms wat aan de schelle en daardoor vermoeiende kant, maar wie de beschikking heeft over een fatsoenlijke geluidsinstallatie met speakers die niet als een wasmachine klinken, kan deze toon wellicht redelijk uithouden.

De produktie van Marcus Miller is gedetaileerd, open en ruimtelijk en worden de nummers niet volgepropt met allerlei drukke instrumentatie. Evenmin is er sprake van allerlei egotripperij, want de muzikanten die doorgaans in dit idioom actief zijn, hebben nogal eens last van opspelende ego’s als het gaat om te laten horen dat hun instrument geen geheimen voor hun kent. Er wordt op een behoorlijk niveau gemusiceerd, zonder dat het ontaard in musician’s music en evenmin in elevatortoestanden.

Time And The River telt slechts negen nummers en is voorbij voordat de luisteraar er erg in heeft. Sanborn weet de aandacht er voldoende bij te houden met puntige composities, die voldoende body hebben om te kunnen blijven boeien. Meest opvallende tracks zijn het van D’Angelo bekende Spanish Joint en het door Randy Crawford fluisterend soulful gezongen Seven Days Seven Nights. Ook het bluesy Can’t Get Next To You hapt lekker weg.

Alhoewel bijna stilletjes uitgebracht is Time And The River de moeite waard om te beluisteren en is het een album dat flink zijn diensten kan bewijzen voor de komende lange en warme zomernachten en als die er niet zijn, dan kan het altijd nog gedraaid worden wanneer het berevel voor de open haard wordt uitgerold. Multifunctioneel album dus. En geschikt voor alle jaargetijden.



  1. A La Verticale
  2. Ordinary People
  3. Drift
  4. Can't Get Next To You
  5. Oublie Moi
  6. Seven Days Seven Nights
  7. Windmills Of Your Mind
  8. Spanish Joint
  9. Overture (From The Manchurian Candidate)