Hoe bijzonder kan een stem zijn? Dat is een gedachte die je bij meerdere stemmen kunt hebben, gewoon omdat je geraakt wordt door wat de betreffende stem met je doet. Je kunt in vervoering raken, je kunt geraakt worden, je kunt de emotie doorvoelen, je kunt ervan genieten, je kunt op de stem wegdromen. Een stem die dat alles in zich had, was de stem van David Longdon. Met Big Big Train hard op weg om de belofte in te lossen die de band in zich droeg met releases zowel vorig jaar als dit jaar, werkte hij vorig jaar daarnaast aan een tweede solo album. In november vorig jaar sloeg het noodlot toe en kwam David te overlijden. Veel te vroeg, door velen betreurd.

Het album waar David aan werkte was grotendeels af, tegelijkertijd niet helemaal. Sarah Ewing, zijn nieuwe levensgezellin én de mensen die betrokken waren geweest bij het wordingsproces van het album vonden dat het album het levenslicht moest zien.  De vier muzikanten die het meest betrokken waren bij het album, waren de zeer ervaren Jeremy Stacey die de drumpartijen verzorgde, Fish’s schrijfmaatje en bassist Steve Vantsis was verantwoordelijk voor de baslijnen, Theo Travis droeg met zijn saxofoonspel bij en Gary Bromham, langjarige vriend van David en voormalig bandgenoot in Gifthorse, verzorgde een deel van het gitaar- en toetsenspel. Naast hen vind je bijdragen van meestergitarist Stuart McCallum, Hazel Mills op toetsen en piano en horen we de stemmen van Nina Bromham, Camille Chevrier en van Sarah Ewing.

Het album is in zijn compleetheid mooi divers geworden. De instrumentale opener Into The Icehouse met zijn ambient sfeer en vogelgekwetter kun je je zo voorstellen als opener van een concert, alleen al om je als publiek stil te krijgen en aandacht te vestigen op wat er op het podium gebeurt. Het is een relatief kort nummer dat je vooral ook laat proeven dat David meer was dan alleen zanger. Sfeervol openend en een bijna verstillende appetizer.

Dat verstilde gevoel ben je meteen kwijt als Watch It Burn klinkt. De pianoklanken maken dat je je al schrap zet én de gitaar onderstreept het: je bent er meteen met je aandacht bij. Geen vrolijk verhaal in het eerste nummer met zang, een lied over een relatie die op de klippen liep. Twee kanten van het verhaal bezingt David en het is meteen de magie van zijn stem, de variatie in zijn zanglijnen die de emotie van wat hij bezingt helemaal tot zijn recht laat komen. Wat de twee partners naar elkaar betekenden in het mis gaan, David bezingt het gloedvol, geeft met zijn zang ook aan hoe pijnlijk het misgaan was. Het met afstand kijken naar de relatie én het bewust zijn van keuzes die je als partners kunt maken, ja, ook foute keuzes, het maakt het een rake observatie van hoe een relatie misliep.

There’s No Ghost Like An Old Ghost klinkt fijn folky en ook hier weer, hoe geweldig zijn de zanglijnen die David samen met Nina en Gary Bromham laat horen. Erg fraai neergezet, mandoline door David bespeeld, de elektrische gitaar het nummer bezegelend met een fijne solo en daarna nog eens de saxofoon van Theo Travis. Het vraagt niet veel fantasie om je dit nummer live voor te stellen, juist omdat je het refrein heerlijk tot een live jam zou kunnen uitbouwen. Fraai!

Hoezeer David zijn stiel als songschrijver al had geperfectioneerd, horen we vervolgens in het mooie The Singer And The Song. Hij bespeelde voor dit nummer zelf akoestische en elektrische gitaar, piano, toetsen en de stylophone, een instrument dat ook Kraftwerk en David Bowie gebruikten. Waar het in de zanglijnen en eerste aanzet vooral nog in spanning opbouwt én meerdere kanten op kan gaan, buigt het naar het nummer verder gaat, naar een zeer fraai gezongen en een wat licht theatraal nummer. Die wat mystieke beleving van het begin komt terug én het nummer is in zijn refrein vooral een showcase voor David’s zanglijnen en stem. Wat zijn stem vermocht… De stilte kan je in dit nummer zomaar overvallen, vooral bij de zin “I breathe life into the soul of it”, wetende dat juist al dat leven, zo verbonden aan de stem en persoon van David nooit meer live te horen zullen zijn. Tegelijkertijd, dit is wat er is, een nummer waarin David zijn ziel en zaligheid legde over de betekenis van het zingen. En dat is iets om vast te houden, om te koesteren. Zoals hij juist in dit nummer zingt: “Final bow, the curtain call. This is just what I do. And how I make sense of it all.”

Er is meer, meer muziek, meer zang van David te beluisteren. Forgive (But Not Forget) is simpelweg een pareltje. Klein gehouden in instrumentale zin, is het ook hier weer die machtige stem die centraal staat. Tegelijkertijd, als halverwege de gitaar zijn solo in penhalen neerschrijft, word je ook gewoon stil van wat er qua instrumentatie gebeurt in het nummer. De gitaar grijpt de aandacht en doorkruist, zo lijkt het, de rustige opbouw van het nummer. En hoe mooi is het vervolgens als de stem van David samen klinkt met die van Sarah? Een nummer wederom om stil van te worden, muziek en zang mooi dan weer samengaand én op andere momenten juist bijna contrasterend, een bijzonder mooi nummer.

Sangfroid, man, man, ook alweer zo’n nummer om door een ringetje te halen. Ja, het verhalen neerzetten in een lied, dat blijkt ook hier weer, dat is iets dat David gewoonweg in zijn vingers had. En liedjes schrijven, dat hij dat kon, dat bewijst dit nummer ook alweer. Je kunt je hierbij zelfs wel voorstellen, als je de opbouw van het nummer beluistert, dat Big Big Train dit nummer ook in het repertoire zou kunnen opnemen. De koortjes, het strijkersarrangement en dan die prachtige gitaarsolo die het nummer zo doorklieft. En het is wederom genieten van de stem van David. Is dat überhaupt anders denkbaar? Zijn stem hoefde zich zeer zeker niet te beperken tot een specifieke inzet. Zo schreef hij ook niet; de nummers zijn erg afwisselend. Dat is overigens iets dat bij Big Big Train natuurlijk ook het geval is.

Ook The Letting Go brengt ons afwisseling. Het is het langste nummer op het album en klokt meer dan 10 minuten. Het is fraai opgebouwd en kent een hoofdrol voor Theo Travis. Hij speelt meerdere saxofoons in het nummer en daarnaast ook nog eens de uit Armenië afkomstige duduk, eveneens een blaasinstrument, dat qua geluid in de richting van hobo of fagot gaat. Een mooi nummer dat tussentijds in ambient sferen duikt en vervolgens mooi in alle volheid naar een wegebbende afronding gaat, een mooi loslaten.

Slotnummer van het album is Love Is All. Hierop horen we David’s bandgezel Gregory Spawton op twaalfsnarige akoestische gitaar, erg mooi, net als in het openingsnummer en verdorie, hoe mooi is dit weer! de bas van Steve Vantsis, de fijne achtergrondzang van Nina Bromham, de heerlijk subtiele saxofoon van Theo Travis. Ja, de titel kun je al vaker gehoord hebben, bij gelijknamige nummers, maar in het rijtje met nummers met deze titel, is dit wel een heel fijne verschijning.

Op de Japanse editie van het album vinden we daarnaast nog als bonustrack het zeer fraaie The Treachery Of Memory. Het is een nummer dat gaat over de effecten van geheugenverlies. Het was de keuze van David om dat bewust niet op de gewone release van het album uit te brengen, maar juist als bonustrack omdat hij vond dat het thematisch niet bij het album paste. Je vindt het hier:

Een album met verhalen, veelal met een persoonlijke achtergrond. Een album dat je uitnodigt om door de deur te gaan en te luisteren naar de muziek die je op het album aantreft. Ga het aan, ga ervoor zitten en luister. David heeft, door zijn vroegtijdig overlijden, de release van Door One helaas niet mogen meemaken. De diversiteit van het album is een testament voor het schrijftalent van David, zich zeer zeker niet beperkend tot nummers die van hetzelfde laken een pak vormen. Integendeel, afwisseling is troef op Door One. Het album laat bovendien de multi-instrumentalist David Longdon tot zijn recht komen, niet zelden de basis leggend voor de uitvoeringen die we uiteindelijk op deze release tegenkomen. Dat is ook wat wel erg sterk is in het album én wat het in beleving rijker maakt dan enkel het laatste werk van David. Wie weet hoe ver hij nog had kunnen groeien?

Het is gewoonweg een erg mooie tweede langspeler van David die ons in een aantal persoonlijke liedjes meeneemt en zich daarbij ook als mens nadrukkelijk laat zien. Met een uitstekende line-up vastgelegd. Bij dat alles is het ook nog eens genieten van juist zijn bijzondere stem. Het is juist die stem die de liefhebbers ervan in hun hart hebben gesloten. Als de stem van David bij Big Big Train je raakt, dan kan het niet anders, neem de uitnodiging aan en luister naar dit erg mooie album. Ken je David niet van Big Big Train maar ben je nieuwsgierig geworden na het lezen van deze recensie, ook dan is het zeer de moeite waard je open te stellen voor Door One. Dan kan deze kennismaking voor jou wellicht een deur zijn naar alle moois waar David zijn stem en/of andere talenten aan heeft bijgedragen.