David Keenan
WHAT THEN?
Het in januari 2020 verschenen veelbelovende A Beginner’s Guide to Bravery debuut is een droomstart die David Keenan al snel buiten de grenzen van het Verenigd Koninkrijk brengt. Wie is toch deze jonge coole gast die op voortreffelijke wijze de beleving van oude Ierse folk traditionals met jeugdig enthousiasme presenteert? Nog net voordat corona zich mondiaal verspreid, geeft hij een voortreffelijk optreden in het Amsterdamse Paradiso, en worden er vervolgplannen op papier gezet. En dan valt alles stil… What Then?
David Keenan is een gepassioneerde persoonlijkheid, die zoveel liefde uitstraalt. Met die ontroerende aantrekkingskracht raakt hij de luisteraar diep. De emotionele schreeuw die de puurheid van de kleine liedjes zo mooi omlijst, heeft op What Then? voor een bredere universele benadering plaatsgemaakt. Gaat dit ten koste van de kwaliteit van zijn nieuwe tracks? Nee, dat niet, die blijven dat hoge niveau aanhouden. Levert hij er wel wat persoonlijke diepgang voor in? Ja, dat wel, maar het gaat er nu vooral om wat hij hier voor teruggeeft.
Songs als het uptempo Beggar to Beggar, de gelikte Sentimental Dole popsong.en het treurende gedicht van zijn Schotse naamgenoot The Grave of Johnny Filth socialiseren zich prima op het debuut. Het onschuldige jongensachtige in zijn stem krijgt een volwassen warm randje mee. Natuurlijk, veroudert iedereen sneller door de impact van afgelopen periode, maar de metamorfose in het geluid van deze Ierse volkszanger is immens. Nog steeds zijn daar die hoge gillende sprongetjes waarmee hij de zinnen eindigt, hij draagd de nummers ook doorleefder op vertellende wijze. Hij overtroeft zichzelf met beeldende woordentovenarij in het tekstueel zeer sterk observerende Peter O’Toole’s Drinking Stories, waar de spanning vijandig effectief toeslaat.
Op het moment dat de wereld in de grijstinten van de pandemie wegzakt, grijpt David Keenan de kans aan om het verloren jaar te ontvluchten. Dit brengt hem in eerste instantie in Parijs, om vervolgens naar het altijd warme en kleurrijke Barcelona door te reizen. Hij offert daarmee wel een deel van zijn roots op, en verbreedt zijn kennis om zich in invloedrijke schilders te verdiepen. Een ander leefklimaat en de zoektocht in de kunst levert nieuwe inspiratiebronnen op, die absoluut de weg op What Then? vinden. Maar ook in die bezielende locaties wordt de zanger door de trieste leegstand van verlaten galerijen getroffen, welke hun plek in het eenzame Hopeful Dystopia opeisen. Het nieuwe geluk overstemt ook niet die melancholische Me, Myself and Lunacy heimwee naar zijn vaderland.
De duisternis ontfermt zich over What Then Cried Jo Soap. De zelfverzekerde vreemdeling die verdoofd door de alcohol en liefde de eerste stappenin een omgeving zet die niet de zijne is. Uitheemse verleidelijke gewoontes, die uitnodigend op elke straathoek hem staan op te wachten. Hij neemt ze tot zich en transpireert ze als eigen gemaakte lichaamssappen uit. Broeierig, een tikkeltje ondeugend en vooral mysterieus. Zichzelf overgevende aan de zonlicht ontwijkende verlokkingen die zijn kwetsbare ziel binnendringen om zich daar definitief te nestelen. Het geloof in een hoopvolle toekomst brokkelt af en laat zijn sporen in het decadente gitzwarte Bark achter. Overeind krabbelen en keihard op je plek gewezen worden, strijdend tegen de demonische waanzin, geïllustreerd door bezwerende 1001 nachten orkestratie.
Ieren staan er om bekend dat de verbindende familiebanden erg hecht zijn, en uiteraard is dat bij David Keenan niet anders. Het brok in de keel moment Philomena is een prachtig en oh zo herkenbaar eerbetoon aan zijn grootmoeder. Een eigenwijze experimentele puber die zich tegen de generatie van zijn ouders verzet, maar wel voor de nodige wijze raad en levenslessen bij zijn oma aanklopt, en in vertrouwen zijn worstelingen en onzekerheden met haar deelt. Net als David Keenan was ze een poëtische verhalenverteller, die deze krachtige eigenschap aan hem overdraagt. Het ontkiemingsproces begint dus zeer dicht bij die huiselijke kern. Grogan’s Druid, de terugkeer op de geboortegronden van het mythische Dundalk. De verloren zoon die op vrijdagavond de plaatselijke kroeg binnen wandelt, omarmt wordt en vervolgens samen met zijn vrienden een katerrijk weekend inluidt. Zo mooi om met die thuiskomst te eindigen.