Met zo’n albumhoes trek je natuurlijk wel direct de aandacht. Een eigenwijze kleuter die in Peaky Blinders tenue achter een grote pet je doordringend aankijkt. Gewapend met in de ene hand een zelfgemaakt houten kruis, en in de andere hand een zoetkleurende roze ballon. Kinderlijke onschuld, en het geloof wat later grotendeels het leven bepaalt. Dit is Ierland!

Dublin is op dit moment de broeiplaats waar het nieuwe talent zich ontwikkelt. Tussen deze hoofdstad en het net zo bekende Belfast ligt Dundalk verscholen, woonplaats van het veelbelovende jonge singer-songwriter talent David Keenan, die met A Beginner’s Guide To Bravery een verrassend sterk folk debuut aflevert. Met zijn vier eerder verschenen EP’s als handbagage trekt hij al een tijdje rond. Deze graag geziene gast trekt bij verschillende festivals de nodige aandacht. Ook zijn positie als voorprogramma bij het grote voorbeeld Mick Flannery werkt zeker in het voordeel.

Dan zijn de verwachtingen terecht zeer hooggespannen, maar dat kan deze zanger gemakkelijk aan. A Beginner’s Guide To Bravery voldoet op alle fronten hieraan. Met zijn muzikale familiare achtergrond als basis pakt hij zijn vertellingen overtuigend in. Een folkzanger is van oorsprong een geleefde verhalenverteller, waarbij de traditionele instrumenten hem begeleiden. Tegenwoordig mag ieder die een banjo of viool oppakt zich zo noemen, maar de kern zit hem vooral in de verbale verslaglegging.

David Keenan plaatst zich in het druilerige zondagmiddag gevoel. De warmte wordt in de plaatselijke pub opgezocht, waar de kroeggasten stilzwijgend de kater van een dag eerder wegdrinken. Hij klinkt ondanks zijn jonge leeftijd doorleeft overtuigend, en heeft de passionele hoge jankende snik in zijn stem die daar getolereerd wordt. Het is allemaal net mannelijk genoeg en passend bij zijn voordracht.

James Dean legt die puurheid direct stevig vast. Gewapend met spaarzame gitaarakkoorden ontroerd hij op een natuurlijke wijze. De kunst is om dit vervolgens vast te houden. Bij Unholy Ghost komen de zonnestralen voorzichtig door de donkere wolken heen kijken, en wiegen de norse regenveroorzakers eerbiedig aan de kant. Met overgave voegen strijkers zich aan het geheel toe, waardoor het een gezellige boel wordt. Gezellig ja, anders is het niet te verwoorden!

Het café is de ontmoetingsplek waar men het leven deelt. De bulkende lach is aanwezig, maar ook het verdriet en zelfs de tranen. Met deze basis wordt het vervolgens een stuk dieper en persoonlijker zoals het aan zijn demente grootmoeder gerichte Good Old Days waar de hoofdrol voor het fraaie stoere vioolspel is weggelegd. De voor iedereen herkenbaar ellende passeert ook in het vluchtende Altar Wine. En ik kan alleen maar goedkeurend knikken, elk huisje heeft zijn kruisje. De emotionele schreeuw op het einde laat je verdwaast en geraakt achter.

Na deze bijna therapeutische uiting is er in het hoofd meer ruimte voor relativering en rust gekomen. Nog verder wordt je in het lange voortslepende Love In A Snug meegezogen, en geloof me, er volgen nog meer van zo’n vergelijkbare prachtig opbouwende bijna eindeloze passages. Of hij zich op gitaar of net als bij Tin Pan Alley op piano laat begeleiden, maakt in principe niks uit. De kracht zit hem toch voornamelijk in zijn ziel, en die opent zich wel naar de buitenwereld toe.

Origin of the World heeft dat kenmerkende van Ierland. Als geen ander geven die muzikanten hun roots van het vaderland een invulling mee. Wat is dat toch, dat ze met gemak het met drank gevoede bloed in de beleving van woeste rivieren laten doorstromen, die door het landschap sijpelen. De Ieren staan er om bekend dat hun liefde voor het land onbeschrijflijk groot is, maar juist die Ieren kunnen dit dus wel in tekst en muziek omzetten. Netjes bewaarteindehet tot het einde om dit in het sfeervolle Subliminal Dublinia te benadrukken .

Het is de kunst om klein te beginnen en om vervolgens groot uit te pakken, zonder dat het met je eigen identiteit aan de loop gaat en je een song niet meer onder controle hebt. Het al eerder verschenen Evidence of Living is een voorbeeld van hoe hij een wilde song tot een brok onder controle zijnde innerlijke spanning tempert. Ook hoe hij de nacht in het lichtschemerige Eastern Nights bezingt getuigt van zijn vakmanschap.

Er valt weinig op A Beginner’s Guide To Bravery aan te merken. Al is de ontwikkeling van het sentimentele beginstuk van The Healing naar het bijna rappende popsong verloop er eentje waarbij ik wel mijn vraagtekens heb. Je gunt iedereen een hitsucces, en deze is duidelijk op die markt gericht.