Kerstmuziek, de één gruwelt er van, de ander kan er tijdens de feestmaand geen genoeg van krijgen. De traditional wordt dan ook vaak geassocieerd met nostalgie, warmte, gezelligheid en een flinke dosis kitsch. kerstmuziek hoeft niet goed of muzikaal sterk te zijn, als het deze kenmerkende elementen maar bevat. Zo lijkt het tenminste. Toch hoeft het allemaal niet zo gemakzuchtig te klinken en is het een verademing wanneer artiesten proberen het kerst-thema te linken aan oprecht goeie, eigenzinnige muziek.

Singer-songwriter David Bazan probeert het ook maar eens. Door zijn wortels in 90’s emo (Pedro The Lion, van het toonaangevende Jade Tree label) en slowcore (Overseas) hoef je in ieder geval geen vrolijk en kitsch kerstalbum te verwachten. Wat dat betreft voldoet hij volledig aan de verwachtingen, want Dark Sacred Night is een somber, onderkoeld en kaal werkstuk geworden. Samen met zijn vrienden zingt hij traditionals en een aantal eigen liedjes, instrumentaal vooral gefocust op piano en gitaar. Het resulteert in intieme samenzang en lo-fi instrumentatie, maar juist door dat krakkemikkige sfeertje wint de muziek aan die typische “kerstwarmte”.

Onderkoelde vocalen en een traag tempo geven de folk-achtige een vreemd toontje mee. Hoe gemeend is deze muziek, of worden we gewoon in de maling genomen? Met zijn lamme tempo, stompend ritme en kerstbelletjes klinkt het anders zo melige Jingle Bells wel heel nuchter. Aandoenlijk klinkende samples van lachende kinderen zorgt voor extra warmte, bij wijze van tegenhanger. Het is een bijzondere balans, die van dit album vol traditionals toch geen “normaal” kerstalbum maakt. Echt in de maling genomen worden we uiteindelijk bij de zelfgeschreven afsluiter Wish My Kids Were Here, een over-the-top klinkende countryballad: gelukkig, dan zit er toch nog een traan in mijn whisky deze kerstdagen….ho ho ho!