Na de succesvolle jaren negentig periode van Blur richt Damon Albarn zijn aandacht steeds meer op de Gorillaz carrière en de bijkomende soloprojecten. Geheel afgeschreven is de band niet, in 2003 komt nog Think Tank met de indrukwekkende Banksy hoes uit en in 2015 ziet The Magic Whip het licht. Gitarist Graham Coxon ontwikkelt zich als kunstschilder, bassist Alex James produceert als Country House boer kazen en de veelzijdige drummer Dave Rowntree heeft tal van bijbanen, en is als gemeenteraadslid een vijfjarige periode voor de Labour-partij in de Norfolk County Council actief. Zo wordt je opeens een welvarend Parklife personage, onzichtbaar in het popgebeuren, maar wel tevreden met de daaropvolgende keuzes. Als tijdens de pandemie onzekerheid de overige werkzaamheden stilliggen, besluit Dave Rowntree om de tijd nuttig in de studio te besteden. Net rond de periode dat Blur bekend maakt dat ze weer in het Wembley Stadium gaan optreden is zijn eerste soloplaat Radiosongs klaar om te verschijnen.

Radioliedjes vormen de basis voor je muzikale ontwikkeling, vervolgens ga je naar de platenboer om het desbetreffende album aan te schaffen. Radioliedjes laten je verliefdheid herbeleven. Radioliedjes verenigen een saamhorigheidsgevoel. Dave Rowntree is een jaar of dertien als de punkbeweging die beleving aardig in de war schudt. Waarschijnlijk luistert hij stiekem in de vroege nachturen naar de alternatieve zenders, en maakt Dave Rowntree met de propagandistische denkwijze achter de songs kennis. Radioliedjes beïnvloeden vanaf dan je culturele inzicht, je politieke voorkeuren en je sociale visie. Radioliedjes zijn een rebels medium, waarmee het zelfs mogelijk is om de wereld te veranderen.

Devil’s Island is het sleutelnummer van Radio Songs, en handelt over die onzekere periode. De dreigende werkeloosheidsarmoede verscheurt Groot Brittannië, die onvrede staat ook aan de oorsprong van het toenemende racisme. Direct bij de openingstrack gaat het dus al mis, en dit gegeven is bepalende voor de resterende toon van de plaat. De Blur drummer is te oud om zich met de nieuwe generatie te bemoeien, die boosheid heeft hij al lang achter zich gelaten. Dave Rowntree spiegelt het verleden aan het heden, en concludeert dat er wel heel veel raakvlakken zijn. De muzikant is de stille kracht binnen Blur en mist dat radicale opruiende karakter van bandmaatje Damon Albarn die zich wel publiekelijk maatschappelijk uitspreekt. De Devil’s Island triphop heeft het spokende van de The Specials klassieker Ghost Town. Dezelfde leegheid, dezelfde griezelige achtergrondvocalen en dezelfde naargeestige sfeer, alleen in een ander tijdsbeeld.

Het instrumentale HK staat voor het beklemmende claustrofobische Hong Kong, een overvol mierennest zonder leidende koningin. HK zoekt tevens de verklaring voor die hypnotiserende magnetiserende werking en inspirerende schoonheid van deze wereldstad op. Tape Measure heeft overduidelijke Bollywood elementen en benadrukt nogmaals de kracht van de muzikale vastgelegde boodschappen. 1000 Miles grijpt naar de kern van de radiosongs terug, de romantische liefdesliedjes. In het geval van Dave Rowntree bevestigen deze het heimweegevoel, en verklaren ze enigszins dat bij Blur een uitputtende tourneevermoeidheid optreedt.

Eenmaal gevestigd komen er andere zwaardere opwegende waardes in het leven. De soft dreamwave van Machines Like Me verslecht de vervagende synthpop grenzen en verlangt nog sterker naar die behoefte om het huiselijke bed niet te verlaten. Het gehoorzaamd de levenloze depressies en de tellende dagen welke in alle rust passeren. Het zware persoonlijke Black Sheep is een treurverslag van de afstandige verhouding met zijn vorig jaar overleden ouders. Familiegeheimen verdwijnen in het graf, zand erover en het is klaar. Een mogelijkheid om gedane zaken goed af te sluiten is er niet meer. Zelfs het vergevende Who’s Asking brengt daar geen verandering in.

Dave Rowntree experimenteert met elektronica en verdringt zijn levendige drumwerk naar de achtergrond. Het valt vooral op dat zijn stem bijna een identieke schaduwfunctie vervult, en dat hij bangelijk dicht bij die van Damon Albarn in de buurt komt. De geordende deprimerende Downtown chaos laat idealistische jeugddromen in zachte verminkende granaatscherven ontploffen. Vanuit het zwevende niets bouw je enkel illusies op, meer heeft het niet te bieden. De futuristische London Bridge krautrock duisternis heeft typische Blur koortjes en New Order postpunk elektronica en gaat samen met het machinale vervlakkende doodse Volcano de confrontatie met Everyday Robots van Damon Albarn aan. Blijkbaar zijn het allemaal puzzelstukjes die in bandvorm zo perfect in elkaar passen, maar welke los daarvan ook bestaansrecht hebben. Radio Songs is een verrassend sterk debuut, en beaamt met terugwerkende kracht de rol van de drummer binnen het Blur groepsgebeuren, welke blijkbaar een stuk groter dan gedacht is.