“If my dog could talk he would probably say,’ Get off your ass, you’ve spent too much time on the couch today, and if the cat could speak, you know she wouldn’t say a word, but it’s what’s left unsaid that always seems to hurt”stelt Bradburry in de openingszin, woorden die wellicht uit de kwijlende bek van de sjofele hond die de cover siert, opwellen. Het toont meteen de ingesteldheid van Darrin Bradbury die uit dagelijkse, niet zelden triviale overpeinzingen aan de koffietafel zijn songwerk puurt zoals hij zelf in het countrynesk meanderende Breakfast onthuld.

In Nashville werden die notities onder hoede van producer Kenneth Pattengale (Milk Carton Kids) muzikaal vertaald door Bradburry samen met bassist en pianist Jeremy Ivey. Een verwante muzikant die een identieke, wat morbide, zin voor humor ten toon spreidt in het door hem aangeleverde Nothing Much en het samen gecomponeerde So Many Ways To Die.  Samen met snarenman Alex Munoz en Dillon Napier aan de drumkit werden 11 songs ingeblikt die  nauwelijks 26 minuten luistertijd vragen maar waarvan elke seconde welbesteed is. De schijnbaar achteloze rijmelarij van Strange Bird neemt slechts 78 seconden in beslag.

In het op donkere bariton en melotron tonen passerende The Trouble With Time horen we de stem van Margo Price, Iveys vrouw die de sombere teneur versterkt. “Sadness it don’t leave you till it’s ready” zingt Bradbury berustend in This Too Shall Past, een sobere talking blues. Het is niet het enige moment waarbij de songsmid in de buurt van de verrichtingen van John Prine of Steve Goodman komt.

Het gaat snel, na het ingetogen, in bitter sarcasme gedrenkte So Many Ways To Die(Frozen Pizza) beleeft Bradbury een ware nachtmerrie. in Dallas 1963 haalt hij de trekker over en vermoord de man uit Massachusetts, het is enkel een nare droom beseft hij bij het ontwaken. Een sobere met intelligent en realistisch songwerk opgebouwde luisterplaat die om meerdere luisterbeurten smeekt en een aangename remedie tegen een lonkende depressie