Ruim een decennia is het geleden dat bevriende studenten in Cambridge, Massachusetts een alternatieve stringband opzetten. Darlingside bouwt in een drumloos kwartet vanuit een klassieke folkbasis het repertoire verder uit met harmonieuze zangpartijen. Die drijven op een soort van gelaagde barokke kamerpop en vulden tot dusver drie langspelers en een eepeetje.

Eind 2019 kwamen bassist Dave Senft, snarenman Don Mitchell, Auyon Mukharji die naast viool de mandoline en cellist Harris Paseltinte samen in Bridgeport voor intieme, door Paul Katis geregiseerde sessies, die naar de beginjaren aan de universiteit refereerden. Tijdens de sessies in Connecticut sloeg de pandemie genadeloos toe. Noodgedwongen   werden de gezamenlijke sessies rond een enkele microfoon, onderbroken en werkten de groepsleden afzonderlijk de opnames verder af, het schrijfproces, arrangementen en de mix kwamen in virtueel overleg tot stand. Bijzondere omstandigheden die ongetwijfeld mee bepalend zijn voor het eindresultaat

De prachtige a capella intro Woolgathering is alvast een fraaie inleiding en toont aan dat de vloeiende harmonische vocalen nog  volledig op punt staan. Crystal Caving en het door handclapping en mandoline aangestuurde Ocean Bed. De typische onvoorspelbare, complexe opbouw is helaas niet altijd even geslaagd.

Darlingside ontgroeide weliswaar de destijds flatterende vergelijkingen met David Crosby en Simon & Garfunkel. Het tweede gedeelte start helaas enigszins in mineur, de vervormde sound van Time Will Be spreekt me minder aan evenals het iets te gejaagde gepingel in Moutain + Sea. Op de harmonie-zang is niets aan te merken, als de instrumentatie wat versoberd zoals in het dromerige, door geïnspireerde strijkers ondersteunde Denver blijft het volop genieten en dat geldt ongetwijfeld ook voor A light In The Dark. De wat minder overtuigende momenten wegen te zwaar op het geheel.