Spiral, het nieuwe album van DARKSIDE, het duurt misschien even voor je dit uniek schemerig universum z’n plaats zult weten te geven. Zo gaat dat bij groeiers, want sterk is deze nieuwe van het duo Nicolas Jaar en Dave Harrington zeker.

Spiral, ‘t luistert als een lange, kronkelende, creatieve jam, een ondeelbare kunstige trip, ‘t is gevoel, ‘t is muziek waar je hele zelf wordt bijgetrokken. Onder snarengepingel valt de plaat verrassend slenterend bij je binnen. Narrow Road, onder een darkside-kosmische Floyd-hemel start percussie, stapvoets rustig, resolute tred, ijle gregoriaanse vocalen. Neemt dan ‘t elektrisch gejank van gitarist Harrington het over, domineren oriëntaalse atmosferen. Die wat donkere, treurende sfeer vloeit overheen de hele plaat. Ook de Pink Floyd-sound komt nog weer opduiken, niet geheel toevallig toch, met zo’n groepsnaam.

Gelijkaardig pulserende ritmes drijven verder The Limit in, nog meer ingetogen instrumenten van Harrington erbij, ‘t psychedelische blijft, ‘t oosters tribale. In een lange outro zweeft intussen boven warrige Kid-A-electronics van Jaar zijn iele Sigur Rós-falsetto, nu in cryptisch Spaans! Meerdere songs schurken dicht bij Tibetaans meditatief chanten aan, zo ook The Question Is To See It All, de lyrics ervan desoriënterend, vaak als een mantra herhaald.

Het sterke Lawmaker begint al helemaal met ‘t sacrale instrumentarium van ‘t verre klooster. ‘t Gaat er theatraal over ‘n onheilspellende allesoplosser-lawmaker, die z’n volgelingen massaal de dood lijkt in te drijven. I’m The Echo is een welbehaaglijke lap progrock. Spiral een akoestische folksong vol mystiek en belletjes, met tegelijk ingewikkelde gitaarstructuren.

Spiral, waarvoor dat dan staat? In deze song, maar ook voor de plaat in z’n geheel? Vreemde vertelling. Jaar zelf had het filosofisch over cycli van rouwen én het vermogen om enerzijds vanuit het nu geestelijke stroom als een spiraal aan te voelen en anderzijds veelgelaagdheid binnenin dingen te zien en te omarmen. Spiral noemde ie daarbij de sleutelsong die al de andere overspant. Men heeft het over raadselachtige brieven, gericht aan een intussen overledene en over fakekandelaars…

Daarna, op het drafje van een leuke cowboyriff rijd je verder Liberty Bell binnen, de meest catchy song, leuke groovy beat, waarop zich in de verte, tussen plukjes flamenco door, de slotbells al opdringen. Prijsnummer Inside Is Out There is zo funky, jazzy, rocky en psychedelisch als wat. Only Young, weer een heerlijke progrocksong, met Jaar orgelend en tegelijk croonend als een Bon Ivertje. Finaal mag evenwel vooral Harrington er nog eens helemaal elektrisch in loos, de laatste noten zijn voor z’n dromerige reverbgitaar.

Nicolas Jaar, met z’n arsenaal aan elektronisch vernuft én multi-instrumentalist Dave Harrington presteerden ‘t dus weer. Telkens opgebouwd vanaf gitaar, stem en percussie-elementen, met verrukkelijke grooves en repititieve ritmes, een plaat leveren vol toegankelijke, vriendelijke maar toch duistere soundscapes, subtiele tonen en timbres. Het duo creëerde met zijn rijk klankenpalet intussen z’n eigen DARKSIDE-sound en ook op Spiral hoor je alle stukjes Jaar en Harrington naadloos in de juiste plooi vallen. Helemaal spek voor de bek van chillers en sfeerliefhebbers dus. Helaas dan weer voor de Jaar-technofans : ‘t is inderdaad niet meer echt dansbaar dit. Maar de grote troost, ravet het dan minder op de dansvloer, des te fantastisch komt het binnen in je koptelefoon!