De afgelopen jaren worstelde ook deze hardwerkende Britse muzikant zich door een zware periode. Danny Bryant behoort al enige tijd tot de Europese top van de bluesrock. Een genre dat het bij uitstek van de podiumverrichtingen moet hebben. Het tourbusje van de gitarist stond al een tijdje aan de kant evenal zijn  wekloze bandleden. Heimwee naar de festival- en clubpodia knaagde en Danny trok de studio in  samen met bassist Paul Mallastratt, Dave Raeburn aan de drumkit en toetsenman Stevie Watts blikten ze in nauwelijks vier dagen het nieuwe, door Bryant gecomponeerde werk in.

Het was de bedoeling om de live sfeer zo dicht mogelijk te benaderen. De titeltrack opent de score, een gespierde bluersocker waarin Bryant zijn ongenoegen en frustratie over de afgelopen periode ventileert, het krachtige gitaarspel en rauwe bijtende voordracht, ondertussen een vertrouwde combinatie, klinken hechter en sterker dan ooit met er is de voortreffelijke onderlinge wisselwerking  van de band en de sporadische bijdrage van de blazerssectie. Het laat de gitaarescapades van Bryant nog sterker schitteren.

Invisible Me start als intimistische pianoballade maar gaandeweg lijkt de gitarist kwader de worden en uit zijn ongenoegen en angsten met verscheurende maar ingehouden snarenerupties. Na het op funky ritmiek gebouwde Rescue Me met geïnspireerd orgelspel op de voorgrond  vormt Falling Tears even een akoestisch intermezzo.  In het op het  bluesrock stramien Make Me Pay laat Bryant de gitaar knallen vervolgens imponeren de vloeiende, slepende passages in Rain Stopped Play.

Het is bovenal Looking Good, een instrumentaal onderonsje met de blazers, waarbij de gitaarduivels ontbonden worden en Bryant zijn klasse etaleert in striemende passages. Na de rollende klavier boogie en ro(n)ckende riffs is er met Westport nog zo’n slepende blues die Bryants twaalfde langspeler afsluit. Danny Bryant is helemaal klaar voor de concertpodia.