Muziek uit het Midden-Amerikaanse land Panama komt de gemiddelde West-Europeaan niet zo snel ter ore. Qua traditie is deze zwaar geworteld in de folkmuziek die afkomstig was uit de zuidelijke autonome Spaanse regio Andalusie. Het neemt niet weg dat wanneer we denken aan Zuid- en Midden Amerika er snel, en wellicht terecht, gedacht wordt aan salsa en calypso-achtige muziek.

De naam van muzikant-componist Rubén Blades zal bij menigeen nog wel een belletje doen rinkelen omdat hij met met zijn salsa en latin-jazz inmiddels al negen Grammy Awards in de wacht wist te slepen. Er wordt dus wel degelijk ook jazz gemaakt in Panama. De jazz-traditie is terug te voeren tot begin van de negentiende eeuw. De Panamese legacy van pianist Luis Russell wordt heden ten dage voortgezet door de 56-jarige jazzpianist en bandleider Danilo Pérez die recent samen met The Global Messengers een prachtig album uitbracht. Crisálida is het vijftiende album dat van zijn hand verschijnt. Dat Pérez zijn voetsporen ruimschoots heeft verdiend blijkt wel uit het feit dat hij zowel met Dizzy Gillespie als met Wayne Shorter heeft samen gespeeld.

Inmiddels was het al weer zeven jaar geleden dat Pérez muziek met de wereld had gedeeld. Het laatste dat we van hem hadden gehoord was het album Children of the Light dat hij samen met de Amerikaanse jazz-bassist John Pattituci en Brian Blade opnam. Op het prachtige door Peréz zelf geproduceerde Crisálida is de toon wat lichter. Het openingsnummer Rise from Love wordt opgesierd met vocal harmony bijdragen. Vooral de combinatie van traditionele instrumenten met wat minder bekende instrumenten als vingerbekkens, de batá(een Cubaanse dubbele trommel in de vorm van een zandloper) en een laouto, dat het meest lijkt op de Europese luit geven het album kleur.

De spoken-word voordracht in Calling for Dawn van Román Diaz en de rap in het hierop volgende nummer door Patricia Zárate Pérez geeft het album naast dynamiek ook iets eigentijds. Ondanks het feit dat er in ieder nummer op dit album veel instrumenten voorbijkomen die in een brug slaan tussen de verschillende achtergronden en culturen van de muzikanten zijn het vooral de vocale bijdragen die in de harmonieuze zin het album optillen. Danillo Pérez zet op de piano de lijnen uit die de kaders vormen maar nergens dwingend zijn.

Je zou kunnen zeggen dat hij zijn spel ondergeschikt maakt aan de verhaallijn. Iets dat met nadruk muzikaal tot uiting komt in het bijna twaalf minuten epische Al-Musafir Blues waarin de zoektocht wordt verbeeld van een Palestijnse jongeman die naar VS trekt om te studeren en uiteindelijk zijn biologische moeder te vinden. Het nummer Kalesma(True Calling) is een oproep om in actie te komen en de planeet en de humanitaire crisis waarin we verkeren een halt toe te roepen.

Dit laatste is geheel indachtig met wat zijn mentor Wayne Shorter, Danilo Pérez ooit meegaf. “Maak muziek die een weerspiegeling is van hoe je wilt dat de wereld eruit zou moet zien”. Deze missie om vooral met je hart te spelen is op Crisálida absoluut zeer geslaagd.