Buck is het 3e album van de Zweed Daniel Norgren. Deze singer-songwriter werd vooral bekend omdat hij tegelijk zingt, gitaar speelt én drums/percussie speelt. Met recht een eenmansband dus. Zijn muziek wordt regelmatig gegooid in een hoek die je rootsy country-blues zou kunnen noemen. Die ruwe randjes zijn op dit nieuwe album wat meer weggelaten, daarvoor in de plaats hoor je op Buck wat meer melodische sfeer.

Het duurt wel even voor het album op gang komt. Dat komt omdat het begint met een soundscape. Buck telt er in totaal 4. Het had zonder gemogen. Aan de andere kant, zonder was het album er helemaal niet geweest. Norgren heeft namelijk een Volvo die hij Buck noemt (naar de schrijver Charles Bukowski), waarin hij ’s nachts graag rondrijdt, in de afgelegen omgeving van zijn huis. Hij neemt dan geluiden in en om de auto op en fotografeert de omgeving. Op zijn net gekochte Fostex portable studiorecorder maakte hij van de geluiden soundscapes. De avonturen in de auto, het opnemen van de geluiden, het spelen met de recorder en de foto’s leidden tot de behoefte om dit nieuwe album te maken. ‘Boekje’ is trouwens een betere naam. Het is namelijk is de vorm van een boekje, met de cd erin, de teksten en uiteraard ook een deel van de gemaakte foto’s. Het oog wil ook wat.

Na de eerste soundscape volgt Howling Around My Happy Home, een nummer dat is gebaseerd op een bluesy themaatje dat in het nummer veel terugkomt. Helaas wel ruim 10 minuten lang. Te lang. In een andere volgorde was dat niet zo erg geweest, nu duurt het wel erg lang voor je in het echt muzikale deel van het album zit.

Vrees niet, Norgren maakt het wel goed. Om een paar hoogtepunten te noemen: het sfeervolle Once A Queen lijkt als een jaren 30 blues te beginnen, maar krijgt vervolgens een leuk Chinees deuntje, dat zich nestelt in je systeem (het is hieronder te beluisteren). De mooie titel Putting My Tomorrows Behind belooft veel goeds, het is dan ook een schitterende, soulvolle ballade in driekwartsmaat. Een Hammond erbij, wat blazers en het had een Motown-hit kunnen zijn. Nu heeft het nummer veel kracht in eenvoud. Een vergelijkbaar nummer, alleen met de gitaar nadrukkelijker aanwezig is I’m A Welder. En om dan nog maar een schitterende ballad te noemen, op Black Vultures speelt Norgren accordeon. In dit nummer zingt hij over de totstandkoming van het album:

“I like to ride around
In my old black Buck
For a while it takes away
The feeling of being stuck”

Gelukkig is het vuige geluid van de rootsrock niet helemaal verdwenen, zo is te horen op Whatever Turns You On: een heerlijk gospelachtig, swingend nummer, met een meeslepend thema op gitaar. Langzamer en melancholischer, maar eveneens gospelachtig in sfeer is My Hobo Is A Rambling. Het orgeltje is debet aan die sfeer.

Wat ten opzichte van de vorige albums (Outskirt uit 2008 en Horrifying Death Eating Bloodspider uit 2010) zeker nog aanwezig is, is de originaliteit. Daarnaast heeft Norgren nog altijd die mooie stem, die perfect past bij de muziek die hij maakt. De stem kent veel emotie, is rauw en doorleefd.

Ondanks de valse start kent het album dus genoeg hoogtepunten die het de moeite waard maken om ernaar te luisteren. En houd je meer van live, dan is er goed nieuws: Norgren komt binnenkort namelijk voor een aantal optredens naar Nederland. Concerten van deze man zijn een waar genot. Zorg dus dat je er minimaal één meepikt:
25-04-2013: Paard van Troje, Den Haag
26-04-2013: Paradiso, Amsterdam
27-04-2013: De Oosterpoort, Groningen
29-04-2013: Patronaat, Haarlem
30-04-2013: Burgerweeshuis, Deventer