Daniel Crabtree groeide op in de buurt van Nashville, op vaders gitaar tokkelde hij zijn eerste akkoorden en een winterstorm die over Tennessee raasde bood de gelegenheid om verder te zoeken. In de plaatselijke kerk kon hij zich met The Light Chapel Boys uitleven in gospel, de meer seculaire bluegrass traditie ontdekte hij bij buurjongen Lester Armistead, een van de oprichters van de Tennessee  Mafia Jug Band. Later begon Crabtree eigen songs te componeren en tijdens zo’n songwriter kamp ontmoette hij Donna Ulisse.

De onvolprezen zangeres werd de muzikale mentor van Crabtree en producer van dit debuut, bovendien lardeert ze zowat elk nummer met sfeervolle verfijnde harmoniezang, samen met haar man Rick Stanley. Even de tracks overlopen en het wordt meteen duidelijk dat het  kerkelijk verleden nog duidelijk aanwezig is. De ‘Lord’ is alom present en vormt een inspirerende leidraad in een dozijn tracks.

In de studio een uitgelezen muzikantenkransje uit bluegrass land. Het voortreffelijk pickerstrio, met Scott Vestal  op banjo, Justin Moses op fiddle en mandolineman Jesse Brock, legt aangevuld met de akoestische bas van Kyle Perkins en gitaar van Dustin Benson een verfijnde akoestische basis voor de doorleefde zang van Crabtree’s warme tenor.

Er wordt angstvallig gewaakt om op het goede pad te blijven, de door de Heer uitgestippelde route; Jesus Won’t You Guide Me, Don’t Take Your Eyes Off Of Jesus, Ya Gotta Love God, een ode aan de Schepper en elke misstap wordt The Day I Realized I Was A Sinner.

Nu ben ik niet meteen een hardnekkige pilaarbijter maar deze authentieke gospel bluegrass trip laat niettemin een meer dan een behoorlijk indruk.” Time’s Gettin Short” zingt Daniel Crabtree, helaas meer dan ooit, ook voor minder devote lui, een onvermijdelijke vaststelling.