Een donkere hoes, zwart wit, het hoofd van Daniel Cavanagh afgebeeld te midden van een sterrenhemel. Daniel Cavanagh, gitarist en zanger, is de oudste van drie Cavanagh broers die, samen met broer en zus John en Lee Douglas en Daniel Cardoso Anathema vormen. Wie de ontwikkeling van de band de laatste jaren gevolgd heeft, weet hoe centraal sfeer en beleving staan. Dat was zeker ook het geval met het dit jaar uitgebrachte The Optimist waar de band al een prestigieuze Prog Award voor album van het jaar in het Verenigd Koninkrijk voor won. Een album dat, qua thematiek diep groef, maken en tegelijk een solo album voorbereiden. De drive, de inspiratie en ideeën daarvoor had Daniel. Daarbij richtte hij zich er ook nog op om, behoudens de viool, de instrumentatie van het album in eigen hand te houden. Terwijl broer Vincent de leadzang voor zijn rekening neemt in Anathema, is het hier Daniel zelf die de leadzang voor zijn rekening neemt. Niet onverdienstelijk is daarbij bepaald een understatement. Meteen in opener The Exorcist laat Daniel horen wat hij vocaal in huis heeft, hoe ook hij, vol emotie weet te zingen en je pakt met zijn stem.

Daarbij heeft hij dan al eerder met licht aanzwellende geluiden en piano de toon gezet voor een nummer dat enerzijds een sfeer ademt, niet helemaal ongelijk aan die van Anathema terwijl het anderzijds minimalistischer klinkt dan het werk van de moederband. Heerlijk hoe langzaam de akoestische gitaar in het geluidsbeeld komt, de piano de leiding neemt en je zowat midden in de melkweg doet belanden. Dan plots zingt Daniel “Can you feel me?” en het nummer staat. Grotendeels. Terwijl Daniel hartstochtelijk blijft zingen, is daar, ineens de elektrische gitaar. Zó laat je je gitaar janken, zó breng je emotie over.

Dan meerdere lagen van de stem van Daniel. De gitaarklanken ijl op de achtergrond en toetsen. Een ambient klankentapijt. Dan de stem die naast de stem van Daniel het album extra cachet geeft: Anneke van Giersbergen. Liefhebbers van Anneke en van Anathema weten dat de twee al eerder samenwerkten en ja, ook hier is het samengaan van de twee stemmen een heerlijke gewaarwording. Vooral de gitaar van Daniel die het nummer doorsnijdt plaatst je centraal in de kosmos. De wereld om je heen nergens. Alleen het hier en nu en This Music.

Soho brengt Anneke andermaal in onze gehoorgangen. Een pianoklank die de toon zet en dan buigt het nummer, een gitaar laat het tempo oplopen en de stem van Daniel bepaalt het verdere verloop van het nummer. Mooi. En weer die gitaar. Zomerse klanken daarna, krekels in de verte, het geluid van buiten, een piano, de eenzame viool van Anna Phoebe en The Silent Flight Of The Raven-Winged Hours begint. Het repetitieve karakter na het intro, de bas, de aanzwellende drums. De dramatiek ingetogen en tegelijk voel je de spanning opbouwen. Mooie effecten. Toetsen? Gitaar? Viool? Horen we het allemaal? Het nummer met zijn mystieke karakter ademt de sfeer, de emotie van de moederband. De hand van de meester klinkt gewoon stevig door in dit nummer. Terwijl Daniel sjamanistisch lijkt te zingen, loopt er mooi en eenvoudig toetsenspel door heen dat herinnering aan Rick Wright oproept. En dan is er de viool van Anna. Net als je denkt dat het repeterende de ruggengraat is van het nummer, wordt er teruggeschakeld naar een eerder patroon van piano en viool en is er de verlossende klank van de gitaar van Daniel. Hoe mooi!

Dawn is een heerlijk warmbloedig, Keltisch aandoend nummer dat je meteen in beweging zet. De akoestische gitaar, de heerlijk opzwepende viool van Anna Phoebe en de stem van Daniel die ons verklankt toe zingt. Een nummer met spanning dat je pakt. Oceans Of Time brengt ons dichtbij het geluid van de moederband. Maar wat is het een ontzettend mooi nummer geworden. Hoe heerlijk de gitaar van Daniel als die het nummer op het laatste open zingt en het hart blootlegt. Slotnummer Some Dreams Come True, hoe zoet de titel ook moge zijn, neemt je nog eens in de armen en toont warm zijn charme. Hoewel er repetitieve elementen in het nummer zitten, valt er veel te smullen vooral in het afsluitende deel. Gewoonweg mooi, gewoonweg genieten. Dat dus.

Het album brengt duidelijk in beeld dat Anathema en Daniel Cavanagh bij elkaar horen. Tegelijk is dit album meer dan het bewandelen van het solopad van de gitarist van de band. Daniel treedt nadrukkelijk buiten de grenzen van de muziek van Anathema én vindt zijn weg juist in een veel minimaler geluid. Het album mag dan monochroom zijn in zijn hoes, paart donker en licht in die zin aan elkaar, tegelijk, het is in muzikale zin veel meer dan het hanteren van contrasten. Dat resulteert in een sfeervolle wandeling, met oog voor de natuur, de omgeving en het licht van de avond of nacht. Sterren en maan aan de hemel. Daniel is het ene moment gids, Anneke van Giersbergen zijn ogenschijnlijke muze, dan weer is Daniel de meestermuzikant die miniaturen weeft, heel fijne muzikale miniaturen vol met emotionele gouddraad. Hoewel de titel Album Of The Year voor Prog Magazine al vergeven is, mag ook dit album zeer zeker rekenen op veel enthousiasme.