×

Recensie

Eigentijds

03 juni 2018

Daniel Blumberg

Minus

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Mute

Minus Daniel Blumberg Daniel Blumberg Eigentijds 4.5 Daniel Blumberg – Minus Written in Music https://writteninmusic.com

Wat een ontzettend mooi en warm album is Minus van de nog erg jonge Daniel Blumberg (Yuck, Cajun Dance Party) geworden. Het is zijn debuutalbum en die knalt zich rechtstreeks een weg naar onze ziel. Al van bij opener Minus hoor je op deze welgeteld zeven tracks tellende plaat ruwe, ongefilterde emotie. De polyvalente Blumberg (piano, gitaar, harmonica) is de spil van het verhaal. Hij omringt zich met violist Billy Steiger, contrabassist Tom Wheatley en drummer Jim White (Xylouris White, Dirty Three).

Opgenomen tijdens een vijf dagen durende retraite in de Welshe countrysides is Minus het soort album dat je koud bij het nekvel pakt. Echo’s naar pakweg het soloalbum van Mark Hollis (nog stééds een Tijdloze Favoriet) zijn sterk aanwezig, ook al omdat Blumberg vooral op piano speelt. Desalniettemin biedt de Amerikaanse componist/vocalist iets bijzonder.

De nummers werden dan wel geschreven op piano, het fraaie is vooral hoe Blumberg die songs mee ging invullen. Zo hoor je doorheen het album zowel een strijkerskwartet en een streepje sax als wat cello of contrabas. Alles op zijn plaats. Toch is het ook opmerkelijk dat dit Minus album mee geïnitieerd werd door Blumbergs’ avonturen in de wereld van de vrije improvisatie, onder meer via een residentie in het Londonse Café Oto, de thuisbasis van nieuwe, creatieve muziek. Die ervaringen sterkten Blumberg, die met een onwezenlijk sterk album op de proppen komt.

Hoor hoe hij de luisteraar gelijk beet neemt in de openingstrack. Met zijn kaal pianospel en de interactie met minimalistische drum en krassende vioolpartijen vloert Blumberg de luisteraar. “Minus the intent to feel / I’m here”, zo luidt het. De song verhaalt een terugkeer na een aan drank en drugs vergooid leven. De compositie overweldigt. Indrukwekkend hoe de songschrijver met in wezen een tragische pianoballad met minimalistische trekken de luisteraar meeneemt in zijn wereld waar de hij de luisteraar bevraagt met “hasn’t this love captured enough?”

Ook verder hoor je hoe Blumberg zijn diepste zieloerselen kwijt wil, onder meer in de pianoblues van The Fuse waarin ook chaotisch gitaarwerk en een streepje mondharmonica te vinden is. Daarmee weet je al dat de zanger, de “bitter born singer”, afrekent met het woelige verleden en er een streep onder trekt. Alles kapot. Om er dan toch maar weer een prachtsong aan over te houden.

Het dik 12 minuten durende Madder is hét kernstuk. Blumberg raakt amper zijn piano aan, speelt wat mondharmonica en cirkelt minutenlang rond hetzelfde pianomotiefje. Tussen de regels door zijn er lichte percussieve elementen. De sfeer is die van donkerte en depressie. Althans, tot omstreeks de vierminutengrens de groep even zijn opwachting maakt alvorens over te gaan tot restjes piepende en krakende gitaarfeedback. In de tekst regels als “I  wasn’t able or mental stable” en “I wasn’t healthy” die er wederom op wijzen dat Blumberg met behulp van zijn band het verleden van zich wil afzweren. Vér van radiovriendelijk qua format natuurlijk, maar wél dodelijk oprécht en intens. En daar gaat het tenslotte om. Ronduit genieten is het van de manier waarop Blumberg en band het stuk besluiten. Echt alles en iedereen moet eraan geloven. Alles kaput.

Dat maakt ook dat het erop volgende Stacked zowaar binnenkomt als een luchtige, tedere en zelfs ronduit romantische compositie. In de wat naar country neigende song kijkt hij naar zijn platencollectie, waarbij elke plaat talloze, soms pijnlijke herinneringen oproept. “I can’t stop looking back / all of my records are stacked”. Hoe pijnlijk ook, Onze Man blijft maar albums draaien ook al vertellen die slechts verhalen over pijn en liefdesleed. Een song waar vele andere hedendaagse songschrijvers vast wel iets voor veil hebben. Ontzéttend mooi. Net als Permanent trouwens, waar wat experimentele(re) folk met alweer distorted vioolpartijen te horen zijn.

Dan resten er nog twee songs. The Bomb herinnert even aan de introverte mijmeringen van Neil Young. Daarin stelt hij, slechts begeleid door piano en stem, dat hij geen afscheid kan nemen van zijn band. Die klinkt alsof hij al het overbodige wegstripte om te komen tot de naakte kern: ik heb nu eenmaal anderen nodig in mijn bestaan. “I longed to live without her”, maar hij zingt het haast in de wetenschap dat het een bij voorbaat verdoemd plan is.

Daarna mogen de boeken toe met Used To Be Older, een rijk gevuld slotstuk met een backing koor, extra vocale partijen, saxofoon (Seymour Wright). Een glorieuze track vol weemoed, spijt en het besef dat de dingen nu eenmaal eindig zijn. Na al die openhartige communicatie is het tijd om andere richtingen uit te gaan (“I zip up my mind like I zip up my jacket), richting ontzettend mooie toekomst bijvoorbeeld. Daniel Blumberg, onthou die naam, heeft met Minus een absolute prachtplaat te pakken. En laat je gerust verleiden door het opvallend mooie artwork waarin het gevoel voor esthethiek prominent aanwezig is.



  1. Minus
  2. The Fuse
  3. Madder
  4. Stacked
  5. Permanent
  6. The Bomb
  7. Used To Be Older