Hoe waardeloos het is dat D’Angelo maar steeds niet met een vervolg op zijn onvolprezen album Voodoo uit 2000 komt, wordt weer eens optimaal bewezen met het magische live-album Live At the Jazz Cafe uit 1995.

De live-opnamen werden eerder als Japan-only release uitgebracht met maar 6 tracks (als zevende track stond daar nog de track Heaven Must Be Like This op maar die was denk ik zo Japan-only dat ie ook niet op de Complete Show staat vreemd genoeg) in totaal. Slim idee om dus nu het hele concert met in totaal 11 tracks uit te brengen. Het concert werd gegeven net nadat D’Angelo zijn debuut Brown Sugar had uitgebracht in Amerika en hij daar gelijk groots doorbrak (de single Brown Sugar was binnen 3 weken goud en het album al op weg om dat ook te worden) . De Europese release liet nog even een paar weken op zich wachten en het concert in het fameuze Jazz Cafe in Londen op 14 september 1995 was een eerste kennismaking met en voor het Britse publiek. En wat een kennismaking!

Er zijn maar heel erg weinig artiesten die zich gelijk zo in de kijker wisten te spelen als D’Angelo. Het optreden is een grote weldaad aan geweldige eigen songs en briljant gekozen covers (Mandrill, Ohio Players en een geweldige Cruisin’ van Al Green (die natuurlijk ook op zijn debuut te vinden is) maar vooral die andere Al Green cover, I’m Glad You’re Mine, is fenomenaal) en een ronduit verpletterend goed spelende band. Dat D’Angelo als control freak niets meer goed genoeg vindt om op album uit te brengen wordt met deze opnamen helemaal duidelijk. Echt alles in het bandgeluid klopt helemaal, van zijn geweldige keyboardspel tot aan de achtergrondzang (met daarin zijn toenmalige vriendin Angie Stone) klinkt alles als een klok. De songs funken, de zang heeft ultieme soul en de sound die hij met zijn band creëert broeit en overstijgt alle genre’s. Muziek op z’n aller allerbest.

En het zijn niet eens de bekendste songs als Sh*t Damn Motherf**ker en Brown Sugar die het hoogtepunt zijn. Het muzikale hoogtepunt van het concert ligt eigenlijk in het midden met Cruisin’, I’m Glad You’re Mine en Lady. Alleen die tracks zijn al de allerhoogste standaard in Soul. Echt ongelooflijk. De band is volledig op stoom en heeft diezelfde strakke klasse die ook iemand als Prince van zijn muzikanten weet te verkrijgen. Met songs als Can’t Hide Love, een cover van de geweldige Earth Wind & Fire song, en een heerlijk lange Brown Sugar, die beiden een fantastische uitvoering meekrijgen, wordt het publiek vervolgens ontredderd achtergelaten, zich echt nog niet echt bewust van wat ze net te horen hebben gekregen. Wat een lucky bastards waren de mensen die voor dit concert tickets hadden!

D’Angelo – Live At The Jazz Café 1995: The complete show is absoluut verplichte kost voor muziekliefhebbers. Het is de introductie van het absurde talent van de nieuwe held van de Soul die vervolgens met Voodoo zijn meesterwerk zou maken en daarna elk jaar zijn langverwachte vervolg daarop zal gaan uitbrengen en dit vervolgens nooit doet. Dit is een van die live-albums die echt het grote verschil maken.

De nieuwe uitgebreide versie van het album heeft fascinerende liner notes zoals deze reeds verschenen op de Japanse – 6 tracks – editie, en daarnaast een interview met D’Angelo en een nieuw stuk van D’Angelo manager Alan Leeds.

Tracklisting Live At the Jazz Café (The Complete Show):

1. Introduction
2. Fencewalk (Mandrill cover)
3. Sweet Sticky Thing (Ohio Players cover)
4. Jonz in My Bones
5. Me and Those Dreamin’ Eyes of Mine
6. Sh*t, Damn, Motherf*cker
7. Cruisin’ (Smokey Robinson cover)
8. I’m Glad You’re Mine (Al Green cover)
9. Lady
10. Announcement
11. Can’t Hide Love (Earth Wind & Fire cover)
12. Brown Sugar