Damien Jurado
What's New, Tomboy?
What’s New, Tomboy? is het derde album op rij dat Damien Jurado zelf produceerde. In het verleden werkte hij nogal eens samen met Richard Swift, de singer-songwriter/producer die in 2018 overleed. Jurado draagt het nummer Ochoa op dit nieuwe album aan hem op.
Damien Jurado heeft sinds 1997 een indrukwekkende productiviteit laten zien en het merendeel van zijn albums was ronduit sterk. Dat geldt ook voor zijn laatste albums, al zou het helemaal niet erg zijn als hij zijn fans eens een paar jaar liet wachten in plaats van elk jaar met een release te komen. Verzadiging ligt op de loer.
Toch is What’s New, Tomboy? ook weer een fraaie plaat. Jurado houdt zijn muziek de laatste jaren beduidend kleiner dan voorheen, zoveel bleek wel uit de vorige albums The Horizon Just Laughed en In The Shape Of A Storm. Laatstgenoemde was een indringende, maar ook minimale plaat. Dit nieuwe album laat door de inzet van percussie/ritmebox, mellotron en orgel een iets voller, warmer geluid horen.
Met een klein half uur lijkt What’s New, Tomboy? qua speelduur meer een mini-elpee. Toch trekken er tien songs voorbij. Doordat het merendeel een persoonsnaam in de titel heeft krijgt het album een persoonlijke lading mee. Hoewel de plaat op het eerste gehoor wat routinematig overkomt – het is de derde release van Jurado binnen twee jaar tijd – valt er toch weinig op de songs aan te merken. Sterker, ze zijn vrijwel allen fraai, ingetogen, intiem, breekbaar en warm.
Birds Tricked Into The Trees is direct een pakkend, aangrijpend hoogtepunt. Zwoel, integer en melodieus en door het vlottere tempo en de prominentere percussie een van de stevigere songs. Alice Hyatt wint aan impact door subtiele streken van het orgel. Arthur Aware klinkt wat dreigender, onheilspellender, zonder dat Jurado het er dik bovenop legt. Die subtiliteit is bewonderenswaardig.
Soms, zoals op Fool Maria, draait het slechts om praatzang en minimaal akoestisch gitaarwerk. Dan is het even zoeken naar aanknopingspunten, net als in het wat kabbelende, lome Frankie. Elders weet Jurado dan weer beter binnen te komen: Sandra is ook een kale song maar is naakter, plechtiger en confronterender, zoals het werk van Bill Callahan dat vaak is. Op When You Were Few haalt Jurado vocaal wat meer uit en is het een lekkere priemende bas die de oren gespitst houdt. Ook The End Of The Road blijft hangen: over een kleine beat ontrolt zich een song die, hoewel niet vrij van tekstuele clichés, prettig golvend voorbijtrekt, voortgetrokken door Jurado’s altijd weer aangename zang.
What’s New, Tomboy? is niet bepaald een langverwachte plaat waar reikhalzend naar is uitgezien. Het zou echter onterecht zijn dit halve uur aan nieuwe muziek als routinematig tussendoortje af te doen. Daarvoor weet Damien Jurado toch weer net teveel te raken.