×

Recensie

Electronic

17 mei 2013

Daft Punk

Random Access Memories

Geschreven door: Ron de Joode

Uitgebracht door: Sony

Random Access Memories Daft Punk Electronic 1 Daft Punk – Random Access Memories Written in Music https://writteninmusic.com

Geen mensen met slaapzakken voor de deur of winkels die om 00.00 uur de deuren openen voor al die mensen die zo hebben geleefd naar Hét Moment. Hét Moment dat het nieuwe Daft Punk album het levenslicht zou gaan zien. Ja, er was wel een feestje in het verre Wee Aa in Australië georganiseerd, waar 4.000 malloten een ticket hebben gekocht om collectief naar het nieuwe album te luisteren. Zoals hier bij ieder willekeurig voetbal-, konings- of schaatsfeestje wij het nodig vinden om er collectief als een clown bij te lopen en mongoloïde gedrag te vertonen, zo waren er in Wee Aa 4.000 mafkezen die een kartonnen Daft Punk maskertje hadden opgezet en naar het lokale voetbalveld waren gekomen om daar – zoals dat tegenwoordig gebruikelijk  en vanzelfsprekend is – in gezamenlijkheid te luisteren naar een album van een Frans duo dat ooit te boek stond als baanbrekend, vernieuwend, revolutionair en meer van dergelijke krachttermen. Eerlijk zullen wij alles delen.

Voor wie Wee Aa net even wat te ver was, is er nog altijd iTunes en streamt het album gewoon op de Samsung, HTC of iPhone, want enkele dagen voor de officiële release had de muziekbestandjesnering al de primeur van het nieuwe Daft Punk album. Want wie loopt er tegenwoordig nog naar een winkel om het album te kopen? Al datgene wat bij het aanschaffen van een nieuw album hoort is door services als iTunes, Spotify, maar ook de smartphone vakkundig de nek omgedraaid en is het tegenwoordig een kwestie van een appje installeren en verbinding te leggen met een of andere server om dan dat nieuwe album op ieder moment en waar dan ook te kunnen beluisteren. En allerlei opgefokte onzin daarover te delen via de social media. en het tevens als geluidsbehang te gebruiken bij datgene waar de luisteraar op dat moment mee bezig is. Mastered for iTunes vermeldt de iTunes Store vol trots. Wat dat ook moge betekenen.

Random Access Memories. Daft Punk had geen betere albumtitel kunnen bedenken. Willekeurig toegankelijk geheugen. Willekeurig toegankelijke herinneringen. Daft Punk laat het iedereen vrij een eigen interpretatie te geven aan de titel en de inhoud. Random Access Memories moet in elk geval het comeback-album zijn van een Parijs duo, wiens debuut inmiddels alweer zo lang geleden is uitgebracht, dat er kids zijn, die toen nog niet eens waren geboren. Ouwelullenmuziek 3.0 dus feitelijk. En waarom zou Daft Punk dan opeens nu vele malen vernieuwender zijn dan pak ‘em beet de Rolling Stones, die Ouwelullenmuziek 1.0 maken? Daft Punk behoort nu ook tot een categorie artiesten, die moeten teren op iets wat vroe’hur heel hot was. Maar gelukkig is daarvoor marketing uitgevonden en wordt dat vooral gebruikt om het nu nét niet te laten zijn wat het eigenlijk is: muziek van twee jongens die ooit jonge honden waren en tegenwoordig maskers nodig hebben om dat rookgordijn nog mistiger te maken dan het al is. Een soort botox avant la lettre.

De aankondiging van nieuw Daft Punk materiaal was een perfect uitgevoerde marketingcasus, die nu al als praktijkvoorbeeld legendarisch en historisch is en ten ene male bewijst dat – mits goed toegepast – marketing nog steeds een filthy en dirty, maar akelig effectief instrument is om collectieve gekte te kunnen veroorzaken. Dat Daft Punk uit de doden leek te zijn opgestaan waren zeker geen Random Access Memories, maar een vantevoren nauwkeurig, militaristisch voorbereide actie, die in alle opzichten geslaagd is. Zie ook de vele artikelen die van dag tot dag deze campagne nu analyseren en verschijnen op websites die niks met muziek te maken hebben. Een veeg teken aan de wand.

En nadat het cellofaan is verwijderd en de CD-lade het zilveren schijfje heeft ingeslikt is de tijd aangebroken om het oordeel te vellen of al die commotie nu ook is omgezet in muziek die nog meer commotie zou kunnen veroorzaken. Daft Punk wil nostalgisch bezig zijn. Dan moet het album dus al even nostalgisch worden ondergaan. Dus via vinyl of via de CD en dus vooral en zeker niet via al die anonieme, belabberd klinkende Spotify-ellende. Dan nog liever via een zonder Dolby B opgenomen cassettebandje als de oren dan toch gemarteld moeten worden. Voor WiM-recensie wordt gekozen voor een medium waarvan steeds meer mensen zich afvragen of het nog wel bestaat: de CD. En ja. De CD bestaat nog. En wie snel is, kan het ook nog vinden bij de Free Record Shop. Dat ook al bijna iets van vroeger is.

Bij het aanzwellen van de eerste tonen lijkt het erop alsof er een verkeerde CD in het doosje is gestopt, maar na een intro van wat lijkt op het begin van een hele slechte rockplaat, wordt die illusie al meteen de kop ingedrukt: dit moet het Daft Punk van 2013 zijn. Give Life Back To Music. Waar zijn die filtergeluiden van weleer? Waar zijn die opzwellende housebeats? Waar is die funk gebleven? Dat is allemaal verdwenen, want het devies is: Give Life Back To Music. En geheel in de lijn van die filosofie is in plaats van de gebruikelijke, door een machine voortgebrachte beat, nu een drummer van vlees en bloed te horen. En wanneer de credits erbij worden gehaald dan is de verwondering des te groter: Nathan East op bass, Paul Jackson Jr. en Nile Rodgers op gitaar zijn de namen die het meest in het oog springen. Nathan East? Wat doet Nathan East nu op een Daft Punk album? Centen verdienen. Zoals hij dat ook doet of heeft gedaan voor Michael Jackson, Phil Collins, Eric Clapton, Al Jarreau en Kenny Loggins, om maar eens wat namen te noemen. En dat voor het grootste deel van zijn tijd doet bij het muzakkerige Fourplay. En nu dus ook bij Daft Punk. En Paul Jackson Jr. heeft in de 80’s gespeeld op talloze funk en disco-albums en wordt vanwege die reputatie door Guy-Manuel de Hohem-Christo en Thomas Bangalter opgetrommeld om mee te pingelen op Random Access Memories. En ook drummer John Robinson is een naam die vooral is gelieerd aan grote, mainstream artiesten: Steve Winwood, Pointer Sisters, Madonna, John Fogerty, Lionel Richie en Barbra Streisand. Het bewijst in elk geval wel dat de Daft Punk jochies de inlays van hun favoriete 80’s albums goed hebben bestudeerd. Het trage The Game Of Love klinkt niet eens zo retro, maar klinkt vooral alsof er eindeloos aan gesleuteld is in de studio. En het tweede nummer waar de vocoder dominant aanwezig is. Zoals Herbie Hancock dat in de 80’s ook deed. De vocoder als instrument, maar ook om te verdoezelen dat dat robotapparaatje gebruikt wordt, omdat de gebruiker ervan eigenlijk niet kan zingen. Tegelijkertijd is het inmiddels ook een redelijk Daft Punk kenmerk c.q. gimmick geworden.

Track nummer 3 is Giorgio by Moroder en is niet de naam van een nieuwe geur, maar een ode aan de inmiddels 73-jarige door sommigen verafgode Italiaanse discoproducer. Hij mag wat Random Acces Memories ophalen in dit veel te lange nummer en mompelt wat over een melancholische, ouderwetse backingtrack. Voor wie de disco in de hoogtijdagen bij leven en welzijn heeft meegemaakt en daar toen iets dieper in gegraven heeft, stond Giorgo Moroder synoniem voor zielloze sequencergestuurde discokitsch. Want disco uit Italië mocht dan in die tijd mateloos populair zijn en Moroder de belichaming van de Italodisco, voor het échte werk moest je toch echt wel in Amerika zijn. Moroder heeft zeker zijn invloed gehad op de disco en hedendaagse dance, maar zijn rol moet niet overdreven worden. In elk geval niet op de manier waarop Daft Punk dat doet in deze toch wel akelig slijmerige en stroperige track. Productioneel zit het ook al  prachtig in elkaar, maar ligt de slaafse adoratie er veel te dik bovenop, wat dit nummer de nek omdraait.

Random Access Memories is drie nummers aan de gang, maar is er voorlopig nog geen enkele sprake van dat de hype wordt gerechtvaardigd. Maar de hoop wordt nog niet verloren. Within zou zó op het Eurovisiefestival opgevoerd kunnen worden. En nog kans maken ook om de aandacht te trekken ook. Meer hoeft daar niet over gezegd worden.

Instant Crush kabbelt ook weer bijna te anoniem voorbij. Dit nummer klinkt best wel lekker, doet denken aan liggen in een weiland of stroveld en knuffelen we het vriendinnetje of vriendje nog even en kan er weer worden doorgedut. Een vluchtig niemendalletje. Inmiddels is ongeveer de helft van de totale speelduur bereikt en heeft nog steeds niet Dát Moment zich voorgedaan.

Lose Yourself To Dance. Hè hè. Eindelijk. Een zware beat, de onmiskenbare gitaarsound van Nile Rodgers en Pharrell. Even wegwezen met die steeds eentoniger wordende vocoders. Lose Yourself To Dance is het eerste échte opvallende nummer op Random Access Memories. Zwoel en sleazy. Maar heeft het een Daft Punk signature? Nou, nee. Niet meteen. Maar niet zeuren, Lose Yourself To Dance wordt nog maar eens een keer opgezet.

Dan Touch. Meest opvallende is dat de drums op deze track worden beroerd door Omar Hakim. Bekend van Weather Report, Sting en toen Nile Rodgers zijn Chic weer nieuw leven inblies, zat Hakim ook daar achter de kit. Een werelddrummer. Maar nu door Daft Punk ingehuurd als sessiemuzikant en zo gedraagt Hakim zich ook. Touch zou met die overdreven theatrale vocalen van Paul Williams niet misstaan in een willekeurige Broadway musical en is het nummer als geheel een voorbereiding op de single, die vooraf ging aan dit album: Get Lucky. Dat nummer dat meer Chic dan Daft Punk is en eigenlijk door iedere band uitgebracht kon worden, omdat eigenlijk niet uitmaakt welke naam erachter of eronder hangt, omdat deze compositie wordt gedragen door Nile Rodgers en Pharrell Williams. En de Daft Punk dudes weer die vocoder op hun kanus zetten en iets kwekken wat sommige mensen verstaan als Mexican Monkey.

In Beyond nog meer strijkers, tempowisselingen en is het onduidelijk welke richting Daft Punk nu wil uitgaan met dit nummer. Een nikszeggend deuntje en wordt er maar meteen geskipt naar de laatste 25% van het album.

Motherboard is opnieuw een nummer dat meer lijkt op een score van film dan een op zichzelf staand nummer. Filmisch, maar verder een opvuller waar niet zoveel mee gedaan kan worden.

Fragments Of Love is wederom een nummer dat door de soulful vocalen van Todd Edwards ook al niet erg Daft Punk is. Maar waar wel genoeg Daft Punk legacy doorheen klinkt. Een coole radiotrack.

Het flipperkastachtige Doin’ It Right is opnieuw een vreemde compositie dat maar niet op gang komt. Een gedateerde instrumentatie gemaakt met de productietechnieken van nu. Maar voor de rest een nummer dat niet blijft hangen en wel heel erg snel verveelt. Omdat er eigenlijk niks in gebeurt.

En op een steeds meer worstelende manier wordt het einde bereikt van Random Access MemoriesContact moet de grande finale zijn, het afscheidsmuziekje dat de aftiteling muzikaal ondersteund. Je ziet het zo voor je. En wordt er nog geprobeerd naar een climax toe te werken, maar is het daarvoor eigenlijk te laat. Alhoewel het een sympathieke poging is.

En als de laatste tonen wegsterven en de lade van de CD-speler weer wordt geopend kan het definitieve oordeel geveld worden: Random Access Memories valt tegen. Random Access Memories valt zelfs heel erg tegen. Om niet te zeggen dat Random Access Memories een deceptie is. Hebben we hier nu zo lang op moeten wachten? Zegge en schrijve drie leuke tracks en daar blijft het bij. Guy-Manuel de Hohem-Christo en Thomas Bangalter eren hun helden. En de media en alle pannekoeken die elkaar slaafs nababbelen maken van Random Access Memories meer dan wat het is. Want Random Access Memories is niet meer dan één van de vele albums die in 2013 is verschenen. En die vooral herinnerd zal worden als één van de meest geslaagde marketingcampagnes van de afgelopen jaren. Maar dat is niet datgene waar een muzikant of artiest aan herinnerd wilt worden. Terwijl wel steeds daarop de nadruk wordt gelegd door jan en alleman. Dan kan er in dat geval maar één conclusie worden getrokken: dat de missie mislukt is. De missie om een legendarisch comeback album te maken.

Random Access Memories is als de iPhone 10, waarvan de indruk ooit  gewekt zal worden dat dat ding van alles zou kunnen, wat al die negen voorgaande modellen niet gekund zouden hebben, maar feitelijk gewoon een veel te dure telefoon blijkt te zijn. Wat overblijft is die kater. Die maar weggespoeld wordt met een album van Chic. Uit 1978 bijvoorbeeld. Als het dan toch Random Access Memories moeten zijn.



  1. Give Life Back To Music
  2. The Game Of Love
  3. Giorgio By Moroder
  4. Within
  5. Instant Crush
  6. Lose Yourself To Dance
  7. Touch
  8. Get Lucky
  9. Beyond
  10. Motherboard
  11. Fragments Of Time
  12. Doin' It Right
  13. Contact