DadaWaves is een wel erg fris klinkende popband. Frontman en songschrijver Jasper Stockmans laat zich in het Dadawaves verhaal omringen door drummer Xander Stockmans, violiste Beatrijs De Klerck, Roel Brems op bas en gitaar en Tom Poppe op flugelhorn en akoestische gitaar. Samen brengt het kwintet een op pop en psychedelica gestoelde sound.

Na een verleden bij punkband Oversized schreef Stockmans gaandeweg nieuwe songs. Tot in 2015 stilaan de lokroep kwam om eindelijk eens iets met dat bijeengepende materiaal te gaan doen. Hij zocht zich een band bij elkaar, richtte Dadawaves op en nam een jaar later het besluit om samen met producer Jeroen Swinnen dit album te maken.

Bizarre hoes wel, met een Lynchiaanse uil in een ruimtepak. Het geeft aan hoe de groep met een zekere speelse, humorvolle knipoog de zaken aanpakt. De twaalf songs op dit debuut zijn radiovriendelijk, poppy en bevatten best wel wat weerhaakjes. Al zijn die vooral tussen de regels door te vinden zoals tijdens het erg mooie Song For The Dumb die Futile Fight opvolgt.

Wie goed luistert ontwaart zeer rijke, gelaagde songs (met trompet, sax, klarinet, franse hoorn,..) die voorzien zijn van wonderlijke arrangementen. Dadawaves zit vol kleur, variatie en laat pop horen die onder meer invloeden van The Kinks, Elbow en de magische zotternij van The Flaming Lips op de wereld los laat.

Zo is er het frisse, van catchy pophooks voorziene opener Wise Old Owl, dat langzaam zijn geheimen prijsgeeft. Fijne backing vocals, sfeervol parlando, een memorabel pianoriffje, halfweg wat verrassende breaks. Het ontbreekt de song werkelijk aan niets. “No more words / for that wise old bird”, zo luidt het.

Een van de aandachtstrekker is Dans Votre Absurdité dat het popgenie van Eels aan een weirde symfonische discobeat koppelt, hetgeen exact het soort euforische song oplevert waar Daan Stuyven s’nachts over droomt. Die euforie wordt afgewisseld met trage, dromerige momenten, zoals het wat klefferige Back On Reality – Groundfloor dat net iets té hard zijn best doet.

Meerdere luisterbeurten leren ons dat Stockmans over popgenie beschikt, maar soms ook de songs zo rijkelijk en gelaagd arrangeert dat het niet eens meer opvalt. Of het nu de meesterlijk gearrangeerde, met trompet versierde beatlespop van Run Girl Run is of de veelkleurige disco en Beach Boys psychedelica van Tight Rope Walker, het maakt slechts duidelijk dat Stockmans niet alleen over een oor voor goede melodieën en harmonie beschikt, maar zich ook nog eens goed laat omringen.

Een erg aardig en bijzonder radiovriendelijk debuut van Dadawaves vol heerlijk bruisende, maar soms ook behoorlijk brave en sterielere pop (The Superfluous Man). Met net iets meer durf en experiment (zoals Counterclockwise en afsluiter Do Your Swirly Thing) kan Dadawaves zeker zijn voordeel doen.