Voordat de werkelijke beoordeling van Science Agrees beschreven zal worden, is het wellicht geen overbodige luxe om uit te leggen waar de letters D.A.R.K. voor staan. De band bestaat namelijk uit Dolores O’Riordan, Andy Rourke en Olé Koretsky. Aan de hand van die drie namen is men op deze bandnaam gekomen. Maar wie waren deze drie ook alweer?

Laten we beginnen met Dolores O’Riordan. De zangeres is vooral bekend geworden door haar werk met The Cranberries. U weet wel, die band die onder meer wereldhit Zombie had. Dan Andy Rourke. Deze Brit kennen de meeste muziekfanaten als de bassist van The Smiths, maar hij werkte ook samen met onder meer The Pretenders, Ian Brown, Sinead O’Connor en Badly Drawn Boy. Tenslotte is er ook nog Olé Koretsky, een iets minder bekende singer/songwriter, producer en DJ uit New York. Enfin, genoeg materiaal om tot een goed album te komen zou je zeggen.

En op muzikaal gebied is er ook weinig mis met Science Agrees, maar heel origineel is het niet echt. Zo doet de muziek van D.A.R.K. af en toe denken aan bands als The Cure  (Curvy), Depeche Mode, Joy Division dan wel New Order, en Pet Shop Boys (Gunfight). Dat de band niet compleet origineel is zal vervolgens niet veel mensen uitmaken. Muzikaal zit het prima in elkaar en qua zang loopt het goed in elkaar over. De iets zwaardere stem van Koretsky en de warmere, zwoele zang van O’Riordan passen goed bij elkaar, maar ook het gitaarwerk van Andy Rourke is op sommige momenten erg sterk.

Waar het over gaat? Een nummer als Curvy beslaat onderwerpen als eenzaamheid, het verliezen van contacten met mensen om je heen en wedergeboorte, terwijl High Fashion en Underwater drugsverslaving en liefde als onderwerp hebben. Maar ook controle (zoals in Loosen The Noose), de dood (Steal You Away) het verliezen van vertrouwen (Gunfight) en het licht in de duisternis (Watch Out) komen naar voren. De onderwerpen komen niet bepaald positief of optimistisch over, net als bij The Cure bijvoorbeeld, maar in de muziek is wel degelijk optimisme te horen, een bepaalde mate van hoop.

D.A.R.K. laat met deze plaat de new wave-muziekstijl uit de jaren tachtig weer tot bloei komen. Net als toen is de muziek nu redelijk donker, meeslepend en ietwat zweverig. Je moet er uiteraard van houden en wellicht dat het misschien iets uit de tijd is, maar voor de liefhebbers van new wave is dit album zeker de moeite waard om eens aan te zetten.