Curse Of Lono
People In Cars

Felix Bechtolsheimer bracht de afgelopen jaren na een muzikale voorgeschiedenis bij Hey Negrita met Curse of Lono enkele voortreffelijke langspelers uit, Severes, As I Fell en 4Am and Counting ontstonden in de nasleep van Bechtolsheimer destructieve levenswandel gevuld met opgedoekte bands, het verlies van familieleden en geliefden en een hardnekkige drugsverslaving. Vanuit Hamburg verzeilde hij als kind in Londen, daar ontdekt hij naast muziek drugs. Zijn drugsverleden laat hij achter zich na een drastische afkickperiode en lang verblijf in Florida. De Amerikaanse muzikale roots worden zijn nieuwe obsessie die hij ventileert in het Londense countryrock combo Hey Negrita.
Na een pauze en ontmoeting met een oude vriend zoekt hij andere muzikale horizonten op samen met Negrita drummer Neil Findlay, gitarist Joe Hazel, basvrouwe Charis Anderson en toetsenman Dani Ruiz Anderson. Noodgedwongen speelden ze hun partijen afzonderlijk in en die werden samen met nieuwe songs in gestripte versies ingeblikt op aanvullende intimistische setting
Het centrale thema van drugs gerelateerde verhalen werd voordien al uitgebreid met andere onderwerpen maar het verleden blijft Felix achtervolgen. Hij kwam er achter dat een vrouw met wie hij ooit een wild drugsweekend deelde aan een overdosis bezweken was, een ingrijpende gebeurtenis die hij vaker beleefde en in een nieuwe song resulteerde. De mysterieus fluisterende vrouwenstem op de achtergrond in het hallucinante So Damned Beautiful is van de Canadese zangeres Tess Parks en flankeert het donkere, morbide bariton parlando dat bij momenten herinneringen aan Cohen en Cave oproept.
‘’The postman brings the letters, the letters bring the pain, the pain brings to the surface what I never be again’’, somber geprevel op donkere pianotonen in Man Down. Het refereert naar de pijnlijke leegte die zijn overleden vader achterlaat, een gevoel dat eveneens opduikt in het op gelaagd toetsenwerk eindeloos varende Time Slipping.
Steppin’ Out en het overige song werk baadt in een identieke troosteloze teneur, een enkele keer doorbroken wordt met een ogenschijnlijk vrolijk huppelend Ursula Andress. Meer dan ooit weet Felix Bechtolsheimer te boeien met sombere, bespiegelingen in een beklemmende soundtrack.