Bijna niemand is zo onvoorspelbaar als Nick Rattigan van Current Joys. Op muzikaal vlak stelt hij mij uitermate gelukkig met het lichtelijk melancholische Voyager waarop hij het ene moment als een neurotisch neefje van The National frontman Matt Berninger klinkt, om vervolgens de zwaarmoedige Robert Smith romanticus uit te hangen. Dat dit grotendeels door zijn paniekstoornissen veroorzaakt wordt, is een trieste bijkomstigheid. Daardoor zijn de tracks misschien wel zo schizofreen verschillend als zijn innerlijke kwelgeesten. Muziek maken is een mooi therapeutisch alternatief als maatschappelijk functioneren geen mogelijkheid is, een ideale uitlaatklep voor de zwaarmoedig gestemde Nick Rattigan.

LOVE + POP is net zo’n warboel zonder duidelijke connecties. En toch is er enige opbouw hoorbaar. Mede door het gebruik van gastzangers is het net een tikkeltje geordend, net wat toegankelijker. Current Joys levert een heuse popplaat af, en ondanks dat er weer een echte lijn ontbreekt, is het nog steeds van hoogwaardig niveau. Toch verlang je ondertussen naar een volgzaam concreet verhaal, geen losstaande hoofdstukken. Dat hij daartoe in staat is, bewijst Nick Rattigan met East My Love, al lijkt dit muzikale luisterboek nergens op de eerder genoemde vertellingen. Om dicht bij zichzelf te blijven, en de haastigheid van zijn vorig werk te ontvluchten, kiest hij hier voor stabiliteit en rust. East My Love is een meer folk georiënteerde verzameling van liedjes.

Current Joys is Nick Rattigan, een eenmansband die vaak gedurende het proces hulp van anderen krijgt. Bij East My Love is hij volledig op zichzelf aangewezen. Deze rusteloze ziel heeft in het verleden al in Henderson, New York, Los Angeles en Dallas gewoond en wijkt nu naar de bossen van Tennessee uit. Bijzonder voor iemand die tegen depressies en angststoornissen strijdt, en eigenlijk continu door zijn naaste omgeving in de gaten gehouden wordt om zijn misstappen zoveel mogelijk te beperken. Nick Rattigan heeft nooit eerder zo prachtig emotioneel gezongen als op Echoes of the Past, en wat werkt die combinatie tussen akoestische gitaar en treurstrijkers hier voortreffelijk. Wat is het ontroerend dat Nick Rattigan zich er bij neerlegt dat hij de maatschappij niet kan bijbenen. Hij omarmt die vijand nu als een vriend met een andere visie, en accepteert het meningsverschil. Wat heeft hij toch grote stappen gezet.

California Rain bezit diezelfde schoonheid, met het grote verschil dat de countrypiano hier de aandacht trekt. Dan komt die scheurende gitaar onverwachts heerlijk binnen. Als zomerse regenbuien in het Californische kustgebied het verdriet niet wegspoelen, moet je het heil ergens anders zoeken. Om al die pracht te benoemen volstaat soms enkel een muzikaal intermezzo. De Days of Heaven pianotrack is zo’n geval. En dan weet je dat het met die gemoedstoestand van Nick Rattigan op dit moment behoorlijk goed zit. Als je de dagen in duisternis doorbrengt, krijg je nooit de mogelijkheid om het kleine te beminnen. Never Seen a Rose is een hedendaagse folkgospel, het opent de ogen en laat de sensitieve beleving toe. Juist die zachte verbale accenten zorgen ervoor dat de aandacht niet verslapt, en zo moet je de natuurlijke waarneming ook beschouwen.

De stoffige Lullaby for the Lost desert countryrocker sluit hier vertraagd stemmig op aan en biedt troost aan de verdwalende zielen welke in onrustige nachten geen uitweg zien. Nick Rattigan heeft die fase overwonnen en staat nu een stuk positiever in het leven. Sterker nog, de zanger gaat zelfs naar het primaire houden van terug. Het verlangen om de familiare zusterliefde in Oh, Sister te herontdekken. Het is bijna een intieme verboden liefde, de kronkelingen in de gedachtegang van Nick Rattigan zijn niet verdwenen. Door de ontroerende inslag komt het allemaal zo goedbedoeld over. En als het dan allemaal te persoonlijk wordt neemt de twijfel het over. Moet je liefdesliedjes schrijven als je slechts die hunkering kent, of mag je in de sferische kerst They Shoot Horses strijkersballad dat verlangen ook uitspreken.

Het is allemaal zo vanzelfsprekend bevredigend. In Slowly Like the Wind is die krankzinnige sluipmoordenaar wel gewoon aanwezig. Nick Rattigan schuift de verantwoordelijkheden voor zich uit en neemt afstand van zijn liedjes. Eenmaal geschreven behoren deze hem niet meer toe. Ook dit is een veilige uitvlucht, en past zo typisch bij de tekstschrijver. Tormenta benoemt een stormachtige korte relatie. Een trieste verslaglegging van een persoon welke zijn emoties niet onder controle heeft, en deze ongepast tot uiting brengt. Het is de liefde die ze uit elkaar drijft, de liefde om een ander geen pijn te doen. De stevige Sister Christian grungerock zoekt de troostende zekerheid in het geloof, en smeekt om vertrouwen.

Nick Rattigan weegt zijn schrijfvermogen tegen dat van Bob Dylan of, en komt er verrassend sterk mee weg. In het klaagzangerige, maar net zo hemelse epische East My Love titelstuk kanaliseert hij zijn emoties, en op het moment dat men te dichtbij komt laat hij de piano en viool het verder oplossen. Beter kan hij de plaat niet afsluiten, maar de wispelturige Nick Rattigan denkt daar duidelijk anders over. Het rommelige Feelin’ Groovy is een bewerking van het bijna gelijknamige The 59th Street Bridge Song (Feelin Groovy) nummer van Simon & Garfunkel, al geeft Nick Rattigan daar net zijn eigen twist aan. Het evenwichtige East My Love overstijgt het eerdere Current Joys werk, al was ik daar al ruimschoots tevreden mee. Dit ligt hem net wat beter dan de postpunk benadering.