Het is duidelijk dat Madeline Follin en Brian Oblivion steeds verder van hun kenmerkende lichtvoetige indie dreampop sound afwijken en de vernieuwing in een organische opbouw zoeken. En hoe bereiken ze dat punt? Precies, door echte instrumenten en uitgeschreven arrangementen, gericht op een orkestrale aanpak. Het New Yorkse Cults, want daar hebben we het hier over, daagt zichzelf door een bredere muzikale blik uit, maar of ze die overtuiging ook naar de luisteraar overbrengen is hierbij de vraag. Host is het nieuwe geopende hoofdstuk, ondertussen alweer het vierde vanaf het naar de band genoemde debuut uit 2011.

Met de strijkers in Trials voldoen ze nog aan die verwachtingen, en ook in die ruimtelijke gitaaruithalen proef ik de vernieuwingsdrang. Het zijn voornamelijk de charmante perfecte zangpartijen van Madeline Follin die elk gevoel van diepgang tot toegankelijke popdeuntjes filteren. Het accent wordt zo nu en dan verder naar de bombastische triphop van het door blazers aangescherpte 8th Avenue doorgetrokken. Dit alles met een duidelijk lichtbruin sixties bubblegum randje, waardoor het net nog toegankelijk genoeg klinkt om op de grote markt invloed uit te oefenen. Het blijven melodietjes die het speelse van ouderwetse kinderliedjes aan de vintage treurnis van de postpunk koppelen. Op zich niks mis mee, als het maar werkt. En op dat punt zit nu juist die twijfel.

Soms pakt dat heel goed uit, zoals in het veelbelovende Shoulders to My Feet. Hierin komt duidelijk naar voren wat er in het achterhoofd van Cults broedt. Het prachtige geschoolde pianotoetsen intro gaat over in ontwrichtende new wave romantiek. Ook die meerstemmigheid en overheersende basklanken in het brutale gemeende Spit You Out en de harde stompende shoegazer A Purgatory drumslagen maken de nodige indruk. Het is wachten tot het met bigbeats opgeleukte mysterieuze Like I Do en in de jungleritmes van Honest Love er die elektronische versnelling in gooien, en dat je tot de conclusie komt dat je juist die op synths gerichte duistere aanpak zo sterk mist. Hierin ligt toch wel de drive van de band, hoe goed ze ook proberen om het anders aan te pakken.

Het blijft te lang in die kunstmatige sentimentele hoek van het kitscherige veelkleurige kerstverlichting sfeertje zitten, waar zelfs mijn oma zich voor zal schamen. De vintage zachtheid blijft als een ouderwetse grijsblauwe sigarettenwalm rokerig in het midden hangen. Je stapt een goed gevulde snoepwinkel binnen, en je ogen worden direct naar de schuimblokken van vroeger getrokken, die toen nog een dubbeltje per stuk kosten. Door dat nostalgische moment gaat de aandacht niet meer naar al die onbekende moderne smaken maar overheerst de hang naar het vertrouwde. Host is hierdoor een plaat welke perfect in het verwachtingspatroon van Cults past, maar niet (om in dreampop termen te eindigen) de gehoopte droomplaat is.