Waarom gemakkelijk doen als het ook moeilijk kan. Het kost je al een vermogen aan tijd om de Guided By Voices catalogus uit te pluizen, en voor het gemak heeft de grote man achter het geheel; Robert Pollard ook nog het nodige solowerk uitgebracht. Om het nog complexer te maken komt hij eerder dit jaar met een Cub Scout Bowling Pins EP (Heaven Beats Iowa) aanzetten welke nu door de release van de volwaardige Clang Clang Ho plaat een vervolg krijgt. Met een klein beetje puzzelwerk kom je er achter dat dit gewoon een voortzetting van Guided By Voices is. Dezelfde muzikanten die in principe dezelfde sound produceren. Welcome Cub Scout Bowling Pins, Exit Guided By Voices? Welnee, van die laatste verschijnt over een paar maanden gewoon It’s Not Them. It Couldn’t Be Them. It Is Them!. Kan je het nog allemaal volgen? Ik in ieder geval niet, maar voor uitleg moet je niet bij Robert Pollard aankloppen.

Met een beetje relativering besef je ook wel dat het voor Robert Pollard een onmogelijke opgave is om stil te zitten, en dat hij de gemeenschap liever met kersvers materiaal verblijdt. Waarom? Omdat het kan! Het blijft vaag waarom de band een andere identiteit aanmeet, wezenlijk verschilt Cub Scout Bowling Pins weinig met Guided By Voices. Hoopt Robert Pollard hiermee de status van een Big Star achtige cultband te ontgroeien door zichzelf een nieuwe kans te gunnen en met terugwerkende kracht de gehoopte erkenning te krijgen? Maar eventjes genoeg gespeculeerd, wat maakt Clang Clang Ho nou een goede plaat? Het rammelt net wat minder dan op Earth Man Blues. En toch betrap je Cub Scout Bowling Pins nergens op commerciële uitverkoop.

De liedjes zijn prachtig gepolijst en de gitaar staat wat minder hard opgesteld, dat is het wezenlijke verschil. Al vormt de voortreffelijke zuigende woestijnrock van het pijnlijke gillende Sister Slam Dance stoner en de sixties It’s Marbles psychedelica hierop een uitzondering. De verzinkende Casino Hair Wife bewustzijnsvervaging wordt met een overtreffende trap in de nog zwaardere Ride My Earthmobile hallucinatietrip afgewisseld. Verwijzingen naar het stoere benzine zuipende Lou Reed gitaarmotorgeluid passeren in Nova Mona en Human Car en worden vervolgens door de duurzame ecologische hippie viervoeterromantiek van het tragikomische The Telegraph Hill Gazette, de vredelievende What Crawls Also Flies Over anti-oorlogstrack en de retro country folk Space Invader fragiliteit ingehaald, waarbij je de indruk krijgt dat Burt Bacharach als arrangeur een wild card krijgt.

De tegendraadsheid zit hem dus ook in het productieproces. Collega’s die thuis stilletjes in tranen uitbarsten door de beperkte pandemie mogelijkheden worden door Robert Pollard keihard de mond gesnoerd die in hoog tempo met het afleveren van nieuw werk doorgaat. Clang Clang Ho haalt dan net niet het niveau van het eerder verschenen Earth Man Blues, misstappen zijn er ook niet vindbaar. In een interview geeft de zanger aan dat hij de inspiratie uit zijn jeugdjaren haalt en gebeurtenissen met zelfgevormde personages aan elkaar rijgt. Een leuk gegeven waar men weer allerlei Schoolmaster Bones trauma’s, neurotisch kinds geluk en Britse jaren tachtig Eggs, Mother? XTC gekte en andere onverklaarbare autobiografische verwijzingen achter zoekt.

Thematisch ontwaart zich een conceptplan waarbij het tijdreizen centraal staat. Stap in de Magic Taxi voor een trip Back to the Future waarbij het beginpunt ergens in de indierock van de jaren negentig en de revolutionaire sixties ligt. Een diepe buiging naar The Beatles die in uniform voor Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band poseren. Aan de zijlijn staan The Beach Boys nietsvermoedend de dieren van de plaatselijke kinderboerderij te voeren. Nog steeds overheerst de logica dat een pakkend popliedje niet langer dan drie minuten moet duren. De oorspronkelijke jaren zestig singeltjes hebben niet meer nodig om tot klassiekers uit te groeien. Er wordt ironisch naar de hedendaagse wankele maatschappij in het slecht passende maar stevig rockende Flip Flop World geknipoogd, wat weer een geweldige metaforische woordkeuze is waar zelfs David Byrne jaloers op zal zijn. Robert Pollard is net zo’n gestoorde onnavolgbare genie al overheerst bij hem het ADHD gehalte waardoor hij als een opgevoerde overspannen typemachine maar door blijft ratelen. Clang Clang Ho is een geslaagde nieuwe Guided By Voices plaat met een misleidend etiket.