Wat ooit als een vrijetijdsbesteding begint om de verveling tegen te gaan, groeit tot het vijfkoppige indie gezelschap Crumb uit. Vanuit de campus van de Tuffs Universiteit in Boston vullen eensgezinde scholieren de uren buiten de college in, met het in elkaar zetten van licht verteerbare popsongs.

Na een tweetal veelbelovende lo-fi EP’s verschijnt in 2019 het Jinx debuut. Het straalt vooral de eeuwigheid van het lazy studentenleven uit. Toekomstperspectieven staan nog niet op de voorgrond en alles draait om de relaxte houding van de jongelingen, een hangcultuur waarbij je de indruk krijgt dat de wandeling naar de koelkast om een blikje bier te pakken hun enige beperkte dagelijkse lichaamsbeweging is.

De dromerige stem van Lila Ramani zweeft letterlijk door de ongrijpbare songstructuren heen, en vormt het rustgevende raamwerk in die aangename mix van jazzy dreampop en hypnotiserende retro psychedelica. De dominante aanwezigheid van de zwoele vocalen drukken net iets te prominent de stempel op Jinx. Of het hierdoor een bewuste keuze is om juist op Ice Melt dat strakke samenspel tussen bassist Jesse Brotter en drummer Jonathan Gilad op de voorgrond te plaatsen, is goed mogelijk. Helaas zijn de muzikanten en zangeres wat in hun uitvoering beperkt, waardoor ze telkens weer vrijwel dezelfde basis neerzetten.

Het gekristalliseerde Ice Melt ijs is ontdooit en daaronder ligt ruimte om te relativeren, waardoor er een veel donkerder volwassener en aardser geluid ontstaat. Na het spookachtige Up & Down intro komt die heerlijke afwisseling tussen dansbare uptempo funk en stroperige noise. De L.A. verlokkingen zitten in het nachtmerrie luilekkerland beginsel verscholen en creëren een bewustwording die verder dan de veilige vier muren van een saaie studentenflat kijkt. Hierbij blijft de dreiging echter onderhuids en ontplooid het zich niet tot de grimmigheid die wel voelbaar is, maar door de ritmische tandem en het abrupte einde ingekapseld wordt.

Juist die gevaarlijke verleidingen van de Los Angeles scene haalt de van Foxygen bekende Jonathan Rado perfect naar boven. Het bruisende nachtleven van deze wereldstad komt in het gejaagde Retreat! en Trophy samen, waar ver op de achtergrond postpunk zich in mengt. Ongelofelijk hoeveel overwicht deze nieuwe werkplek en producer op het geluid van Crumb hebben. Met zijn eigenzinnige talent dirigeert en kleurt Jonathan Rado weer heerlijk in het afwijkende maar oh zo gedurfde discotrack Balloon buiten de lijntjes. Toch houdt de producer zich gruwelijk in en mis ik wat meer verknipte freakende dance tussen de klassieke seventies georiënteerde triphop. Vaak komt het net te fragmentarisch tot uiting. Maar misschien valt er op dit moment gewoon simpelweg niet meer uit Crumb te halen.